Tuesday 24 July 2012

Shine on you crazy diamond



Onderschat nooit de kracht van Mette de Zeiker, ofte Saint-Médard. Wie op 8 juni deze heilige weglachte, zal het ondertussen wel geweten hebben. Nog voor je goed en wel met je ogen kon knipperen was er alweer een maand voorbij, voor sommigen zelfs hun vakantie, zomaar – letterlijk – down the drain. Een paar slimmeriken dachten het euvel van een natte zomer te omzeilen door de vakantie alvast ver weg te plannen in september, en als zodanig van een mooie zomer te mogen genieten in eigen contreien, om daar vervolgens nog een vervolg aan te breien in den vreemde, als hier de wintertruien alweer van onder de mottenballen zouden worden gehaald. Edoch, Gerard Cox en Rudi Carell mochten al voortijdig komen met hun meertalige hitsingle, en iedereen leek stilaan zowat de wanhoop nabij, vooral toen uitscheen dat de weersvertroebeling zich enkel ophield tussen pakweg de 55ste en de 48ste breedtegraad, en daarbuiten iedereen – en wel iederéén, van Stockholm tot Gibraltar, en van San Francisco tot Jakoetsk, kon genieten van temperaturen die opliepen tot het viervoudige van wat ons werd toebedeeld. De thermostaat van de centrale verwarming die eerder op zomerregime was gezet, gaf af en toe een venijnige tik om te laten horen dat hij onder dezelfde omstandigheden op een ander tijdstip in het jaar normaal wel gewoon zijn ding mocht doen.

Aangezien op kantoor het zomerregime hoegenaamd nog niet was en is ingetreden, was een adempauze tussendoor toch wel aangewezen om deze verwaterde periode die voor zomer moest doorgaan toch enigszins zonder kleerscheuren of zelfs maar water in de kelder door te komen. Niet dat ons bovenste beste buurland betere klimatologische voordelen biedt, maar daar gaat de bevolking tenminste toch wel de strijd aan met dat geteisem van de meteorologische diensten die verantwoordelijk zijn voor zoveel onheil.

En toen het water dus al niet meer aan het begin, maar zelfs halverwege onze kiezeloprit stond, doken we in onze ouwe Saab om het zeegat in te rijden, richting Noordwijk aan Zee. Geloof het of niet, maar toen we goed en wel geïnstalleerd waren bij Stayokay konden we aan de overkant zowaar onder een blauwe hemel aan onze pannenkoek beginnen. Buiten. Op het terras. In de laatste zonnestralen van de dag, en voor ons eerste van de maand. Die we overigens daarna nog even gingen uitgeleide doen op het strand, maar niet zonder de belofte dat ze gauw zouden terugkomen. (Je weet maar nooit.)

De volgende dag stond er terug een stevige noordelijke bries, maar het grijs liet af en toe toch al steken vallen waartussen een mooi helder en blinkend blauw zichtbaar was. Hoewel we niet beschikten over de professionele uitrusting die heden ten dage al is vereist om in eigen land pakweg De Hoge Blekker te beklimmen, was noch het grijs, noch de wind echter een beletsel voor een tocht over het loodrechte strand richting Noordwijk, en tegen dat we zowat 7 km overbrugd hadden was het eerste al geweken; de kussens op het terras van het Blu Beach Strandpaviljoen voelden perfect geschikt aan om de eerste hardcore zon van de dag en de zomer in ontvangst te nemen. Dit gezegd zijnde, heeft de lokale PVDA overigens wel een punt, want de weersvoorspellingen voor het weekend gaven Noordwijk aan als zijnde bewolkt en niet hoger dan 17 graden, wat dus meteen ook een ferme lapsus was. Na wat rondhangen, voltanken, shoppen en vooral de zon niet uit het oog verliezen (de fleecetruien die we droegen werden gedumpt ongeveer halverwege de Hoofdstraat tussen het broodje haring en de vers gebakken kibbelingen) hadden we weer genoeg energie opgedaan om de terugtocht aan te vatten door duin en bos, de volle 7 km terug. Die werd bovendien nog eens twee keer in een half uur tijd bekroond met close encounters met plaatselijke (wilde) herten, die op verschillende plaatsen in het bos in de buurt stonden te grazen en het telkens op een lopen zetten toen ze ons goed en wel in de smiezen kregen.

De volgende retour naar Noordwijk van die dag gebeurde wel met de wagen, en de eerste mosselen van het seizoen werden in ’t Elfde Gebod vakkundig weggewerkt met uitzicht op de ondergaande zon. En we zagen dat het goed was. 

De zondag die aanbrak was helemaal buiten alle verwachtingen; de aangekondigde temperaturen werden tegen de middag helemaal de vernieling in geblazen toen wij aan weer een andere wandeling richting binnenland bezig waren en vergast werden op een plaatselijke rommelmarkt. Deze laatste deed vooral haar naam veel eer aan, en dus hielden we die al gauw voor bekeken. Na deze iets bescheidener ontbijttocht van 6 km terug richting Noordwijk, dat ondertussen een hele metamorfose had ondergaan: de parkings waren overspoeld met auto’s, de boulevard met fietsen en fietsers, en het strand met quasi-blote mensen (die dan wel weer een beetje te optimistisch waren), waardoor een echt zomergevoel ons, samen met temperaturen zo rond 27° (afgeschermd van de wind), overviel, en we terstond het laatste bankje bij J.Van Roon inpalmden, zodat we konden doen alsof we echt met vakantie waren. 

Ware het niet dat wij tegen de avond dat zomergevoel alweer mochten inpakken en in de rij gaan staan voor een zondags zeefilegevoel. Gelukkig hadden wij tenminste de zon mee in de koffer! Leuk, toch?

No comments: