Wie elk jaar een Bing Crosby’tje pleegt, hoeft dit jaar niet meer te dromen: we krijgen een witte kerst. De laatste dagen hebben we overigens zonder twijfel ons tegoed van de afgelopen jaren ingehaald, want er leek maar geen eind aan te komen. Niets passender als decor voor een kerstboom en bijhorende –lichtjes dan een hagelwitte tuin (zo’n 30 cm schat ik), vooral als op een mooie zonnige dag een strakke blauwe lucht achter de witte takken staat, ook al staat daar dan tegenover dat je de nodige verkeersellende moet slikken als je op je werk wilt geraken. Maar aangezien de kerststemming al weken geleden in aantocht was, zorgt het witte decor ook bij de medemens voor een gewatteerd solidariteitsgevoel, dus is de flexibiliteit op kantoor iets groter dan wanneer je pakweg in mei of juni drie uur later op je werk zou opdagen.
Waar wel iets over te zeggen valt, zijn de TV-tradities. Dagenlang al schuimde ik vruchteloos de kranten en televisiewebsites af, op zoek naar “White Christmas”, "Shall we dance", “The Sound of Music”, “Sissi” I, II en III, “A Christmas Carol”, “Mary Poppins”, “Oliver Twist”, “The Court Jester”, “Le gendarme de Saint-Tropez”, “La Grande Vadrouille” en andere zoetgevooisde filmklassiekers waarmee wij vroeger de living opwarmden in de kerstperiode, maar niets van dat alles! Blijkbaar heeft iemand bij elke zender beslist dat een slechte talkshow, een zichzelf herhalende ziekenhuisserie of een nietszeggende tutjesfilm stukken beter is dan een oude klassieker, zelfs voor de jongsten onder ons die de kennis van die klassiekers carrément ontzegd wordt. De televisiekijker wordt behandeld als een junk die moet scoren, ook al zijn de drugs dan slecht en goedkoop. Ja, ik weet dat deze klassiekers verkrijgbaar zijn op DVD, maar dat geeft niet hetzelfde effect als de warme gloed en het gevoel van herkenning die door het gezelschap gaat als blijkt dat iedereen een zaterdagavond of zondagmiddag bij een warme thee of trappist de grappen en grollen van Danny Kaye of de glimlach van Julie Andrews heeft aanschouwd onder het luidkeels meekwelen van de bekende filmsongs.
Gelukkig valt er buitenshuis meer te beleven. Na een kortstondig bezoek aan de Brusselse kerstmarkt, meer om onze honger te stillen en de sfeer even op te snuiven dan omdat we die-hard kerstliefhebbers zijn, wandelden we zaterdagavond onder een schitterende sneeuwbui naar de Brusselse KVS, waar Daan zou aantreden voor zijn akoestische toernee om de nieuwe CD “Simple” te promoten. De CD is een amalgaam van songs in akoestische uitvoering, zelfs sommige waarvan je het niet zou verwachten (o.a. het electronische “Housewife”).
De zaal was zo goed als volgelopen met een zeer gevarieerd publiek. Daan was enkel gewapend met een piano en een gitaar, en vergezeld van drumster Isolde Lasoen en cellist Jean-François Assy, die een sobere muzikale omlijsting gaven aan oude en nieuwe songs, ietwat timide en niet altijd even duidelijk aan elkaar gepraat door de hoofdrolspeler. Maar wie net als ik een fan is van ’s mans doorrookte stem, kwam hier volop aan zijn trekken. Isolde Lasoen ontpopte zich tot een heuse duizendpoot; ze toonde dat ze naast drummen en xylofoon spelen nog meer in haar mars heeft, en volbracht met veel brio zowel de backing vocals als de duetten met de overigens zeer getalenteerde Daan. Zijn meest gespeelde liedjes op de radio (“Housewife” dus, of “Victory”) zijn niet altijd een correcte weergave van zijn capaciteiten; de songteksten van sommige andere liedjes blijken toch bijzonder sterk en doordacht, en konden iedereen in het gemengde publiek bekoren, zo erg zelfs dat hij tot twee keer mocht terugkomen voor een bisnummer. Mooi. Daan is goed op weg om mijn kerstklassieker te worden.
Maar toch, bij gebrek aan de andere klassiekers, hierbij toch één van mijn favorieten, de delicieuze Danny Kaye met “the pellet with the poison”...
No comments:
Post a Comment