Thursday 22 July 2010

Shanghai amai amai

In de laatste aanloop naar de vakantie, kan ik niet anders dan mij aansluiten bij de heersende komkommertijd; als zowat half Europa op halve kracht draait is er niet veel te melden. Tijd om je dus in een zuiders tempo te begeven, en hoe kan dat anders dan op een tropisch terras je voeten onder tafel te schuiven?

De nationale feestdag werd deze week, behalve met de onvermijdelijke tuinwerkzaamheden – dit keer onder de vorm van het verder inperken der haagbeuken en de drastisch om zich heen grijpende klimop die alles onverbiddellijk inpalmt, en nu al op weg was naar de buren – doorgebracht met het eerder vermelde nationaal mosselfestijn in het Poussecafé, dat net geen nationale indigestie opleverde, maar toch wel behoorlijk was in omvang en hoeveelheid.

Vorige week werd echter nog eens een Brussels terrasje uitgeprobeerd, en met name dat van Citizen in de Sint-Bonifaciusstraat te Brussel (Elsene, naast de Matongéwijk). Desbetreffende straat, waarnaar doorgaans verwezen wordt als “-plaats” of “-plein” vanwege haar uitwaaierende vorm ter hoogte van de gelijknamige kerk, maar eigenlijk gewoon een straat is, is bestrooid met leuke, budgetvriendelijke restaurants voor alle soorten smaken. Veelal bezocht door Elsenaren en EU-ambtenaren, is het er op een juli-avond broeierig druk. Omdat we niet gereserveerd hadden, was het de bedoeling dat de eerst aangekomene van het gezelschap (dat uit diverse richtingen kwam) een tafel zou uitzoeken naar keuze. Toeval wou dat op het afgesproken uur (19 uur, wat op een warme zomeravond naar zuiderse normen vrij vroeg was) nagenoeg alle terrassen ofwel waren bezet, ofwel blonken van de plaatjes met “gereserveerd” op de tafels. Dus werd het enige nog vrije terras opgezocht, en dat was Citizen, wier Aziatische keuken duidelijk niet in de smaak viel bij de nochtans toepasselijke temperaturen.

De zeer uitgebreide kaart biedt een rondrit langs Indische,
Thaïse, Vietnamese en Chinese schotels, zelfs met een paar “light”-versies van bepaalde schotels, en het vergt dan ook enige tijd om een keuze te kunnen maken die naderhand niet wordt betreurd. Zo was ik na de perfect gestoomde dim sums best wel tevreden met mijn pittige “Calamars à l’Impérial” (boterzachte calamars met groenten en piment), maar het (citroen)gras is uiteraard altijd groener aan de andere kant, en dus had ik achteraf toch wel spijt dat ik ook niet had gekozen voor het stoofpotje van zeevruchten met Thaïse basilicum of een rode curry met kip en groenten die mijn tafelgenoten hadden gekozen. De schotels – die overigens heel individueel in potjes werden opgediend, en dus eerder ongeschikt om te delen zoals gangbaar in de Aziatische keuken – waren niet spectaculair, en misschien zal een Aziëkenner er hier of daar onmiddellijk een westerse hand in herkennen, maar ze waren wel vers, degelijk gemaakt en smaakten opperbest. De huiswijn, daarentegen, was niet echt om over naar huis, laat staan in een blog te schrijven, en bij een volgende gelegenheid zou ik dan ook eerder gaan voor een frisse Thaïse of Chinese pint bier. De desserten waren de traditionele obligate Europese (lees: Franse) zoetigheden, met hier en daar een “veraziatischte” versie (als men dat zo kan noemen), dus die werden maar overgeslagen; wellicht ook een indicatie dat de keuken eerder wordt ingepalmd door een Europese dan door een chef-kok van Aziatische origine. Ons niet gelaten; wij hadden een fijne avond en waren zo in onze nopjes, dat één tafelgenote enkele dagen later spontaan drie weken te vroeg is bevallen van haar baby. Hopelijk lag het niet aan de rode curry. (Moeder en kind maken het overigens prima.)

Tuesday 13 July 2010

Holiday rap

De Hollanders halen het niet meer met hun arrogantie alleen; Lance Armstrong zal de Tour niet meer winnen; de Griekse staatsschuld is aan het dalen; er zijn weer rellen in Noord-Ierland; Vlaams-nationalisten werken aan een federale regering en gaan op de koffie bij de Koning... Er zijn dan toch geen zekerheden meer in het leven, en het lijkt er wel op alsof men alles probeert te linken aan de heersende crisis. Economen waarschuwen zelfs voor het effect dat het falen van Oranje mogelijk zou kunnen hebben op ‘s lands economie. Maar samen met de belastingbetalende burger geraakt straks de crisiskoe wel stilaan uitgemolken, want op dit ogenblik is bijvoorbeeld het aantal beschikbare jobs alweer in stijgende lijn, en schijnt de ontslagnemende regering de luxe te hebben om de arbeiders van Opel op (brug)pensioen te sturen op de leeftijd van maar liefst 50 jaar (misschien wel voor 35 jaar, bij leven en welzijn van de betrokkenen). Het is eerder de angst voor de crisis – die graag in stand wordt gehouden en verdere ontwikkeling zo dus ook tegenhoudt – die sommige fenomenen wel kan verklaren.

Om in de vakantiesfeer te blijven is er zo de toegenomen interesse bij mensen voor vakantie in eigen land of trips net over de grens, en voor korte uitstappen. Met de perfecte temperaturen die we nu kennen (afgewisseld met de sporadische opfrissing voor het groen en de dieren) is dat natuurlijk niet ten onrechte. Jaarlijks komen buitenlandse toeristen massaal naar ons land om dingen te bezoeken die wijzelf bij wijze van spreken elke dag voorbij lopen. Een collega merkte bijvoorbeeld op dat het glooiende landschap van Beauvechain net voorbij de taalgrens wel iets heeft van een vakantieoord op een zonnige zondag in juli. Bovendien is er een enorme keuze aan festivals, markten, braderieën, festiviteiten en optredens die je elke dag wel ergens naartoe kunnen brengen. Een kijkje op deze of gene agenda, en je weet weeral wat gedaan de volgende dag. Zolang de zon schijnt, is het overal goed, dat is één zekerheid.

Wij leggen geleidelijk de laatste loodjes af, met een vakantieherinnering die alweer dateert van september vorig jaar. Tot je 65ste sociale hangmatten blijven sponsoren vereist immers natuurlijk wel dat je er af en toe eens tussenuit kan. Met de vinger alvast op de pauzeknop die vrijdagavond 23 juli officieel zal worden ingedrukt, proberen we de weekends en avonden in te vullen met activiteiten die naar vakantie ruiken en proeven, om de zomerse temperaturen ten volle te benutten. Spelletjesavonden; drinks met vrienden; familiebarbecues; hier en daar een festival of optreden; ja zelfs een “nationale mosseldag” op 21 juli (Poussecafé Willebroek, reserveren noodzakelijk, nvdr), alles is goed om de aanstormende vakantiesfeer nu al te s(t)imuleren. Ook al heeft dat dan soms zijn repercussie wanneer men de volgende ochtend constateert dat de pauzeknop toch nog een eindje verder staat, en er tot dan zeer zeker en overduidelijk dient gewerkt worden. Maar de eindmeet is in zicht. Lance zal dat graag beamen.

Monday 5 July 2010

Vive les vacances

De Tour is in het land, en dat staat duidelijk synoniem voor zomer en (bijna) vakantie. Om de renners niet te erg te onthemen werd er ook gezorgd voor een bijhorend Zuid-Frans klimaat. Alhoewel de tourgekte grotendeels aan ons voorbijging – eerdere “live”-ervaringen bij onze zuiderburen leerden dat het maar pover gesteld is met de gadgets van de tourcaravaan, en dat het eigenlijke sportieve gebeuren in een zucht van ongeveer 40 seconden voorbijtrekt - werd de zon even gelaten voor wat ze was om op TV de beelden van de tourrit door onze bijna-achtertuin te kunnen volgen. De apotheose, waar dagen op voorhand al heel lyrisch werd over gedaan in de media, had door de valpartijen in de laatste trek naar de eindstreep eerder iets van een slapstick-gebeuren; mij blijft vooral het hilarische beeld bij van de renner die nog wanhopig trachtte door te fietsen richting eindmeet met de fiets van een gevallen collega in zijn achterwiel gehaakt. In ieder geval was het duidelijk dat het wielrennen niet aan belangstelling moet inboeten tegenover voetbal. Voor één dag lag Frankrijk in Vlaanderen.


De vakantie zit niet alleen in het klimaat, maar ook al in ons bloed en onze gedachten. De definitieve vakantieplannen hebben vorm gekregen en zullen zich dit jaar ontplooien onder de vorm van een old school kampeervakantie, kwestie van de tent die we al hadden nog eens te laten dienen. De bestemming is het departement Hérault in de Languedoc-Roussillon, alwaar we in de buurt van Pézenas zullen gaan uitrusten temidden van de wijnranken op het Domaine Saint Martin du Pin. Zoals de departementswebsite het aangeeft, zullen we er niet alleen séjourner, maar ook découvrir, bouger en zeker niet minder déguster. Het is nog even aftellen tot de volgende maand, maar we bereiden ons alvast psychologisch voor in de tuin, met de obligate apéro, die dan echter weer volledig in WK-stijl is.


De tuin geniet overigens van de geregelde verfrissingsstonden en ziet er aan het begin van deze zomer nog verrassend groen uit. Na de bloemenweelde die ons te beurt mocht vallen, beginnen nu de peren hun definitieve vorm aan te nemen.



Dat de tuin wordt overspoeld door toeristen was al duidelijk: na de eerder beschreven passanten, krijgen we nu ook tweemaal daags het bezoek van wat ondertussen wel als onze huiseekhoorn kan worden beschouwd. Meteen hebben we daarmee ook een gretige afnemer gevonden voor de grote kom hazelnoten uit de tuin van mijn moeder die al sinds het najaar staat te wachten om gekraakt te worden.





Temidden van zoveel leven genieten wij inmiddels met volle teugen tot heel laat van de mooie avondluchten die dit weer met zich meebrengt. En tellen af naar 1 augustus...