King of Pain

De vorige week werd aangevangen van de regen in de drop en niet alleen ik, maar ook mijn eega was tegen het einde van diezelfde week serieus in de aap gelogeerd, met een ferme boost voor de farmaceutische industrie en dito kosten voor het totnogtoe Belgische socialezekerheidsstelsel.

Bij mij was de migraine midden vorige week alweer opgelost, maar voor mijn wederhelft diende op een gloeiend hete zaterdagochtend zowaar de hagelnieuwe N16 huisartsenwachtpost te worden aangesproken, met een daaropvolgend spoedbezoek aan de Sint-Jozefkliniek in Bornem, waardoor we de vrijwel enige warme dag in twee weken langzaam aan ons voorbij zagen trekken. Het euvel was een tandwortelontsteking waarmee de eerder bezochte tandarts niets mee had aangevangen, en het onvoorziene uitstel van een ingreep leidde tot een onrustbarende uitbarsting van genoemde ontsteking, waardoor de eloquente professor werd gereduceerd tot een zielig wauwelend en kermend hoopje mens, wiens hart plots ter hoogte van zijn oor begon te kloppen. Drie uur, een ferme spuit in de bips met een paardenmiddel en wat troostende woorden van de stomatoloog van dienst verder leek het iets beter te gaan, maar ook het geruststellende vonnis dat de tandarts de boel zou moeten openleggen als de ontsteking geminderd was, konden niet beletten dat de zaterdagavond het bonkend hart van mijn eega zich weer ter hoogte van zijn kaaksbeen bevond en het jeremiëren kon herbeginnen. De farmacologisch ondersteunde nacht bracht toch enig soelaas, en naarmate de zondag vorderde begon het geleidelijk aan beter te gaan. Uit bovenstaand relaas mag dan wellicht blijken dat één en ander vrij vlekkeloos is verlopen met weinig input van ondergetekende, doch gezien de mannelijke aard van het slachtoffer hebben de vrouwelijke lezeressen uiteraard onmiddellijk begrepen dat mijn inbreng toch wel de nodige bezigheden vergde, waarvan de omschrijving nog het best wordt verwoord met behulp van de woorden "watten", "eieren" en dies meer.

Vrijdagavond zat er voor mij niets anders op dan een gemaakte culinaire afspraak met een jarige bij (het reeds eerder bezochte – zie lager) Zakuro in Willebroek alleen in te vullen. Niet alleen heb ik mij op behoorlijke wijze van de taak gekwijt, bovendien heb ik gegeten voor twee. Mijn holle tand was daarmee alvast wel gevuld, en we konden met het hele gezelschap nog net beletten dat op het terras van het Poussecafé de stoelen ook op tafel gingen.

Door eerder genoemde perikelen op de zaterdagochtend bleef er niet veel tijd over om van de schaarsbedeelde zomerzon te genieten, want boodschappen dienden zich aan om de inwendige mens te versterken (ook al kon die dan niet over zijn volledige gebit beschikken), en dan maar meteen ook een lang uitgesteld bezoek aan Decathlon. In ieder geval is er nog nooit door iemand zo reikhalzend naar een tandartsenbezoek uitgekeken zoals nu in de Hof ter Bollendreef...