De zomer houdt haar definitieve intrede nog steeds in beraad, en wij mogen het gelag betalen. Vandaag is al aangevangen onder een stromende regen, en volgens bepaalde weersites zou dit nog niet helemaal de slechtste dag van de week zijn, want die moet morgen nog komen. Gelukkig ziet het er voor volgende week iets beter uit, en lijkt de zomer dan toch schoorvoetend voor de dag te komen. Het begin van de echte zomer vindt officieel dan ook pas plaats op 21 juni, juste is juste! Het terrasjesweer is tot dusver nog tot een strikte sporadiciteit beperkt gebleven, en dus dient een mens zijn toevlucht te zoeken tot overdekte gelegenheden. Zoals La Crèche des Artistes, bijvoorbeeld, een meermaals geroemd Italiaans etablissement in de buurt van de Brusselse Matongéwijk, dat maandag het schouwtoneel was voor een wederkerende afspraak met een vriendin. Of mijn reservering van de week ervoor terdege was genoteerd, was mij niet geheel duidelijk, want het heerschap toog met ons naar de kelderverdieping, waar we letterlijk in la cave mochten plaatsnemen, temidden van de volle en lege flessen druivenat uit lo stivale. Nog voor we met de ogen konden knipperen, werden we al voorzien van een glas Prosecco, het zoetere broertje van cava en champagne, aangeboden door het huis, en omdat we besloten geen voorgerecht te nemen, volgde al gauw een bord met Parmaham en Italiaanse worst, in afwachting van ons hoofdgerecht.
Terwijl ondertussen de kelder volliep met gasten, bestudeerden wij de niet zo uitgebreide kaart met verse schotels – een beperkte kaart maakt de keuze niet alleen gemakkelijker; ze geeft je ook de zekerheid dat alles vers is, in tegenstelling tot tavernes en bistro’s waar je eerst door 10 bladzijden schotels moet waden, om vervolgens een ontdooide en opgewarmde schotel op je bord te krijgen. Omwille van de originaliteit en de bekendheid met de overige gerechten op de kaart, kozen we beide voor de Fagottini aux truffes, twee grote lappen ravioli met truffels en champignons, geserveerd in een groentenbouillon, vergezeld van een glas rode huiswijn, waarbij niet minder dan een ruime beker Rosso di Montalcino werd voorzien – in tegenstelling tot hogergenoemde etablissementen, waar men als huiswijn al wel eens een Chateau Javel of Chateau Migraine durft voorzetten, of andere goedkope hoofdpijnwijn. Tutto bene, en dus rondden we af met – uiteraard – een verse gelato stracciatella aan deze en een coppetta Dama Biancha aan gene zijde van de tafel.
Toen we weer aan de oppervlakte kwamen bleken ook de tafeltjes op de begane grond helemaal uitverkocht, met nog enkele wachtende gegadigden aan de aperitief. En dat om 21u op een maandagavond. Zo te zien kan bij het aantreden van premier De Wever het Brussels Gewest zonder problemen op eigen houtje verder mits een speciale taks op haar meest succesvolle gelegenheden. (Of op de Vlamingen die er komen werken en vervolgens blijven plakken.)
In ieder geval, alweer, een adres om te onthouden – voor minder zomerse avonden – want de blinkende schotel antipasti aan enkele andere tafels dient absoluut aan een nader onderzoek te worden onderworpen.
No comments:
Post a Comment