Shark attack

In de euforie voor het grootschalige solidariteitsgevoel voor de Grieken en het bewijs van Barack Obama dat hij het wel degelijk kan, werd deze week een belangrijk item voor het milieu en de toestand van onze planeet op schandelijke wijze teruggedrongen tot de rubriek “in de rand”, ofte nieuws dat het vermelden amper waard is.

Nadat een tijdje geleden al was aangetoond in een Nederlandse studie dat de zogenaamde “groene wagens” helemaal niet zo groen zijn als de fabrikanten wel willen doen geloven, en dus helemaal niets doen tegen de opwarming van de aarde, werd deze week op de CITES-conferentie in Doha geweigerd om bescherming te geven aan enkele zeedieren die acuut met uitsterven bedreigd zijn, waarmee nog maar eens een nieuw dieptepunt werd bereikt op het vlak van zogenaamde milieubescherming, ten voordele van de winsten die eruit worden verkregen. De blauwvintonijn, maar ook verschillende soorten haaien, koralen en ijsberen mogen nog steeds vrij verhandeld worden, nadat het verbod op de handel was afgewezen. Alleen de handel in olifanten voor hun ivoor – een verzoek van Tanzania en Zambia – werd wel afgewezen, al zal de political correctness en de aaibaarheid van de dieren in kwestie daar wel voor iets tussengezeten hebben. De Japanners waren meer bezorgd over wat er op hun bord komt dan voor het welzijn van de natuur, en voor de EU-lidstaten was de ijsbeer maar een figurant in de ver-van-mijn-bed-show.

Het hele geval kreeg in de Vlaamse media nagenoeg geen aandacht; het was vanmiddag even te bekijken op de website van de Standaard, en tegen 19 uur vanavond alweer verwijderd. De tips en weetjes over het vaderlands voetbal blijven natuurlijk wel enkele dagen online omwille van hun hoge relevantie voor onze maatschappij. Gelukkig zijn er nog genoeg media in andere landen die toch wel wat belang hechten aan dit jammerlijk nieuws. Wat al helemaal schrijnend is, is dat deze conventie van 175 landen een zielige fondsenwerving van 5 tot 6 miljoen dollar per jaar haalt, wat een fractie is van wat sommige Londense bankdirecteurs zelfs in een jaar van crisis als bonus kregen.

Voor de komende generatie(s) zullen er dus enkel nog een paar van deze dieren te bekijken zijn in een sporadische zoo. Ach ja, maar wie maalt daarom? Tegen die tijd hebben de grootouders toch te veel werk om met hun kleinkinderen naar de zoo te gaan.