Three blind mice

“The Mousetrap” van Agatha Christie is een legendarisch stuk in de Londonse theaterwereld. Hoewel het verhaal een eenvoudige “whodunit” is, gaat het ondertussen zijn 58ste speeljaar in, en is het daarmee het langst spelende theaterstuk waar ook ter wereld. Dat het nooit verfilmd werd, komt louter en alleen door het feit dat de schrijfster in haar testament heeft laten opnemen dat het nooit mag worden verfilmd zolang het op de planken staat, en dat is nu dus al meer dan 23.000 keer. Haar kleinzoon, die de rechten van het stuk kreeg op 10-jarige leeftijd, kon dit ‘cadeautje’ vermoedelijk nog met geen 1000 voorgedragen nieuwjaarsbrieven compenseren...

Nu het ook op de Puurse planken werd gebracht, weliswaar in Nederlandstalige versie, konden we dat niet aan ons laten voorbijgaan. Loge10 Producties, die het motto hanteert “Populair theater voor iedereen”, pakte voor de gelegenheid toch maar uit met klinkende namen als Jef Demedts, Door van Boeckel, Magda Cnudde enz. En hoewel ik persoonlijk niet echt een boodschap heb aan het alomtegenwoordige melkmuiltje, pubermeisjes-hotshot, ADHD-god en ‘Spring’-(zowat overal)-in ‘t veld Jelle Cleymans, moet ik toegeven dat hij zijn rol als Christopher Wren toch wel overtuigend bracht. Het meeste lof mocht wat mij betreft echter naar Bob Selderslaghs, die als Sergeant Trotter een zeer sterke acteerprestatie neerzette. Een eenvoudige whodunit, maar eveneens een aangenaam avondvullend programma, dat goed in de smaak viel, en dat tijdens de pauze en na de voorstelling de Vedett’en nog eens stevig over de tong liet gaan. Behalve de dader natuurlijk, want zoals de traditie het wil, werd er expliciet gevraagd om die voor eeuwig en altijd stil te houden, kwestie van de pret niet te bederven voor toekomstige toeschouwers.

Sinds de koude in België al enkele weken de global warming doet vergeten, of ze althans toch op een laag pitje zet, hebben we nagenoeg elke dag dezelfde schooiers aan onze achterdeur. Geen drie blinde muizen om ze voor te schotelen, maar af en toe een stukje vleesoverschot en een schoteltje melk, maar blijkbaar toch net genoeg om de tevreden klanten te laten terugkomen. Of het vluchtelingen uit het eerdere leven van ons huis zijn weten we niet, maar het ziet er toch naar uit dat ze heel goed weten waar ze terecht moeten, en laten dat doorgaans met enige insistentie merken vanop de klink van de achterdeur, wat af en toe wel een grappig uitzicht oplevert van aan de keukentafel.

Bij de minste fractie van onoplettendheid, of gewoon als je je handen vol hebt om de twee wildebrassen van een snack te voorzien, schiet er af en toe wel eentje onder je arm door, om even poolshoogte te gaan nemen in de woonkamer, waarbij ze met een parmantige snuit en de staart in de lucht een toertje doet en alles uitgebreid in ogenschouw neemt, rustig en onbekommerd om de gesticulerende mens die haar achtervolgt in een poging om haar zo vlug mogelijk weer buiten te krijgen. Of, als de pogingen om de living te inspecteren worden verijdeld door de tussendeur te sluiten, verschanst er eentje zich onder de keukentafel, van waaruit ze pas met veel moeite terug weg te krijgen is. Hoe zou je nu tenslotte zelf zijn, als het buiten 20 graden kouder is? In ieder geval leuk bezoek aan de tuin, nu de eerdere witte passant van een paar weken geleden de koude blijkbaar niet heeft overleefd. Benieuwd of ze gaan blijven komen als de lente er weer aankomt en er terug wat te jagen valt. Maar één ding is zeker: een muizenval zullen we ons in ieder geval niet hoeven aan te schaffen.