Dat dagelijks met de trein naar het werk pendelen niet altijd een pretje is, hetzij omwille van de organisator van het openbaar vervoer, hetzij omwille van de mij omringende medemensen, moge reeds uit menig blog alhier gebleken zijn, maar sinds kort lijkt er weer een nieuwe pest de spitstreinen te hebben geïnfecteerd: de vouwfiets. Pakweg 4 maand geleden was het eerder nog een rariteit op een toevallige trein; sinds enkele weken heeft het zich verspreid als een snotvalling in een kleuterschool.
Het feit dat op de trein en op de website van de NMBS duidelijk staat aangegeven dat er geen fietsen op de treinen mogen tijdens de spitsuren, wordt door de bezitters van het niet-zo-kleinood openbaarlijk genegeerd, en blijkbaar al evenzo door de aanwezige conducteurs en des stations veiligheidsagenten. Aanvankelijk viel je er vooral over op de ‘grote lijnen’, t.t.z. de as Antwerpen-Brussel of bijvoorbeeld Brussel – Luik, maar tegenwoordig vind je ze ook op de kleinere lijnen richting provinciestadjes, wat duidelijk te kennen geeft dat het euvel razendsnel om zich heen grijpt. De bezitters van een dergelijk item gedragen zich nl. alsof ze niet met een toestel, dan wel met hun onafscheidelijke vaste vriend aan het reizen zijn: ze beperken zich niet tot de instapruimten en gangpaden van treinen, maar eigenen zich een volwaardige zitplaats toe in het treinstel. Meer nog, niet alleen een zitplaats voor henzelf en hun tinnen mannetje, maar ook nog voor de aparte rugzak die ze met zich meezeulen. De eigenschap van deze mensen is nl. dat ze zich vooral willen onderscheiden van de rest van het gepeupel, niet alleen door het loutere bezit van het toestel, maar ook door een hele kledingstijl en persoonlijke sfeerschepperij die daarbij schijnt te horen.
Het begint met het toestel zelf: hoewel in verschillende maten en kleuren beschikbaar, is het overduidelijk dat vooral de crèmekleurige Brompton de ‘Rolls Royce onder de vouwfietsen’ kan worden genoemd, en dus een absolute must-have is voor de trotse minitweewielrenner. Momenteel zijn we nog in het aanvangsstadium der verspreiding, nog maar net de rariteitencategorie ontgroeid, dus alle merken en vormen zijn nog perfect aanvaardbaar, maar onder deze rollende reizigers is het duidelijk dat de Bromptonbezitter een enigszins superieur-hautaine houding begint aan te nemen tegenover zijn collega-coureurs.
Er is eveneens de bijhorende kleding, die uiteraard gemakkelijk moet zitten, want zich met naaldhakken en lange overjas trachten voort te bewegen op dit toestel zou van pure waaghalzerij gewagen, maar de eenvoudige jeans is absoluut al niet meer voldoende om in gang te schieten. Net zoals je tegenwoordig voor je zondagse wandeling naar de eerste beste pannenkoek-met-trappist (of vice versa) moet uitgerust zijn als ging het om een Mont Blanc-expeditie, volstaat ook voor dit toestel geen eenvoudige tooi. Neen, het is absoluut fundamenteel dat je een jas en broek hebt van super-de-luxe trekkingallooi, dat de expeditionele kloffies van Dansercour en Hubert doet verbleken als droegen ze versleten pyjama’s. Daarnaast zijn er dus de rugzakken die de omvang hebben van een Quicksteptoerbus, waarvoor een eigen plaats op de trein zowaar een noodzaak wordt, en die in sommige gevallen ook nog met aparte accessoires worden tevoorschijn gehaald, zoals een zilverkleurige overtrek om het reusachtige geheel aan de regen en het zicht (of net niet?) te onttrekken. Gisteren haalde een dergelijke rolschaatsfietser, tot grote verbazing van alle medereizigers, overigens heel demonstratief ook nog een plooistoeltje uit de reuzenrugzak, van het snel op te zetten soort met een zeildoek en een haakje, dat onze ouders op vakantiereizen in de jaren ’70 onzer jeugd altijd in de autokoffer hadden liggen voor onvoorziene picknicks langs de Autoroute des Vacances, om in het midden van de opstapplaats naast zijn tinnen mannetje te gaan zitten, aangezien er voor hun drieën geen stoelen meer vrij waren.
Dat deze nieuwe rage een bepaald publiek aantrekt, en bovendien aan bijpassende modegolven onderhevig is, blijkt uit de nieuwste opkomst op accessoiregebied om je trendyness op zo’n fietsje te onderstrepen: de grote rugzak is niet langer in, maar een opvallend katoenen recyclagezakje (of recyclagekatoenenzakje) van Oxfam is de nieuwe Louis Vuitton in vouwfietsland. Om je groene aard te onderstrepen die je heeft aangezet tot het kopen van deze fiets? Welnee, om je groene zieltje af te kopen ter compensatie van je snobistische spending spree...
Set 'em out, ride 'em in,
Ride 'em in, let 'em out,
Cut 'em out, ride 'em in
Rollin’ rollin’ rollin’…
No comments:
Post a Comment