Thursday 17 December 2009

Dinner at eight

Naar aanleiding van een doctoraatsdiner konden we enkele dagen geleden onze voeten onder tafel schuiven bij de Leuvense Faculty Club. Deze “Alma voor de professoren” – zo wordt hij althans toch gezien door de studenten – biedt een vrij hoogstaande keuken, maar stelt evenzeer heel wat bijkomende eisen aan haar bezoekers alvorens je de kans wordt geboden om nog maar een teen binnen de deur te zetten: je moet op voorhand reserveren; het aantal personen moet ruim 2 dagen vooraf strikt bepaald zijn, en daar mag niet van worden afgeweken, of er dient toch voor te worden betaald als je met een persoon minder bent; het menu moet op voorhand worden gereserveerd en daar mag niet van worden afgeweken, ook al is het gangbare ‘groepsmenu’ dan niet voorhanden en moet je gewoon van de kaart kiezen, en ben je maar met 7 à 8 personen in plaats van met een grote groep. Nochtans bouwt het restaurant enkel maar op het historisch kader waarin het zich bevindt, en hoogstwaarschijnlijk op de zelfverklaarde expertise op culinair gebied, want het blijkt al die jaren dan toch vrij van enige associatie met Michelin, Gault Millau of enigerlei andere restaurantrecensentenrecensies, ook al komen de prijzen hoe langer hoe meer aardig in de buurt van dergelijke etablissementen.

Bij het binnenkomen heerste er al een vrij opvallende chaos, die vermoedelijk werd veroorzaakt door de volle conferentie-eetzalen, die al volop in het voedingsproces zaten. Gelukkig waren wij – en dus ook de maker van de reservatie – eerst, en botsten we op een toevallig passerende garçon, anders waren we wellicht op drift geraakt in de gangen op zoek naar onze tafel. De zich in het ongewisse verkerende kelner in kwestie moest ons doorverwijzen naar de Oberkellner ofte Maitre d’hotel, die ons op zijn beurt doorverwees naar de salon, in afwachting van de rest van het gezelschap. De eerste tafelgast die arriveerde moest aldus in verdwaalde toestand worden opgevist uit één van de eetzalen en naar de salon worden gebracht. Toen iedereen aanwezig was en we uiteindelijk aan het aperitief zaten, kwam de Maitre d’hotel langs om met ijzige zelfbeheersing de menukaarten uit te delen en de schotels te declameren aan het kleine gezelschap van 7 mensen, waarbij met enige verrassing diende te worden geopperd dat de keuze van de menu’s toch al twee dagen eerder (verplicht) was doorgegeven (overigens met de mededeling dat er voor 8 moest betaald worden, omdat het gezelschap een dag eerder en dus drie dagen op voorhand nog een man meer telde), en die dus al moest gekend zijn? Op dat ogenblik kregen we al een voorproefje van de eigenaardige trekken waarin het rubberen gezicht van de Oberkellner zich de rest van de avond nog een paar keer zou wringen, en de menukaarten werden onverrichter zake weer afgevoerd met het schaamrood op de wangen (van de kelner, niet de kaarten).

Toen we dan uiteindelijk aan tafel gingen en het voorafbepaalde menu aan een zacht tempo de revue passeerde – gegrilde Sint-Jakobsnootjes met witloofstoemp en gegaard spek; biefstuk van hert met herfstgroenten en aardappelrösti, en tenslotte een trio van desserten – moesten we vaststellen dat de keuken en de schotels toch wel van onberispelijke kwaliteit waren, in behoorlijke porties kwamen, en dat voor de bijpassende wijn op geen glas meer of minder werd gekeken. De vreemdsoortige gelaatstrekken van het rubberen gezicht moesten we er dan maar bijnemen. Om even aan pseudo-TV-kookrecensie-naäperij te doen, dien ik er toch nog bij te vermelden dat de zoetigheden bij de koffie jammer genoeg niet van eigen makelij waren (“en dat verdient voor mij vanavond toch maar een gemiddelde 6”). Alles beschouwd was het eten lekker, al vind ik wel dat je, de gevraagde prijs en de gekregen behandeling in acht genomen, in een minder gehypet restaurant meer waar voor je geld krijgt. Gelukkig was het gezelschap goed, maar daar had de Faculty Club natuurlijk geen enkele verdienste aan.

Op naar de volgende tafel vanavond, in de stad van de Kiekenfretters...

No comments: