What a difference a day makes

Zoals eerder vermeld zijn er voor deze laatste dag van het jaar geen speciale voorbereidselen te treffen, en dus werden de afgelopen dagen gevuld met hangende klusjes waarvoor eerder dit jaar niet de tijd of de goesting aanwezig was.

Woensdagochtend was het zo onder meer ook tijd voor de jaarlijkse keuring van mijn 9-jarige Saab, die na de initiële kinderziekten de laatste paar jaren elke keer met vlag een wimpel naar buiten rijdt bij het AV-BTV. En toch sta ik elk jaar een beetje met knikkende knieën aan te schuiven, want hij gaat nu toch al naar de 200.000 km, en dus verwacht ik me elk ogenblik aan een negatief verdict van de Tuf-Tuf Club.

De laatste weken maakte diezelfde AV-BTV op de openbare omroep uitgebreid reclame voor hun persoonlijke stapje in de 21ste eeuw, nl. het maken van afspraken voor de technische controle via internet: niet meer aanschuiven, maar je onmiddellijk aanmelden op het afgesproken uur, en dadelijk worden verder geholpen! De halve dag indachtig die ik vorig jaar had verkwanseld met aanschuiven was zulks voor bibi uiteraard een geschenk uit de hemel, en dus maakte ik twee dagen voor mijn gepland bezoek een afspraak in de nog resterende online tijdstippen, helaas vrij vroeg 's morgens, wat mij eruit deed afleiden dat de halve wereld al een afspraak had gemaakt voor de iets orthodoxere uren. De boeking verliep zeer vlot, en ik kreeg een zeer efficiënte bevestigingsmail die mij aanraadde mij op het aangevraagde tijdstip met warmgelopen motor aan lijn 6 van het keuringsstation te Willebroek aan te melden. Aldus geschiedde, en om 9.15u stond ik geheel warmgelopen met dito wagen voor de grote poorten. Alleen...de genummerde lijnen van het genoemde keuringsstation gingen niet verder dan 4. Daarnaast waren nog 2 garagepoorten, waarbij duidelijk stond vermeld dat het alleen ging om herkeuring, keuring na ongeval, ingevoerde wagens en tweedehandswagens voor verkoop op afspraak. Gezien de lijn die er al stond te wachten, en de twee auto's bij de andere poorten, leek het erop dat er niet bepaald schot in de zaak kwam. Dus werd de oude Saab maar achter een prille Mercedes geparkeerd in de rij wachtenden, en besloot ik mij ten kantore te begeven om navraag te gaan doen naar de beloofde afspraak. In de keuringshal zelf bleken op dat ogenblik maar liefst twee (2!) mensen aan het werk, terwijl ondertussen het ene stalen ros na het andere de rij wachtenden vervoegde, die gestaag aangroeide tot een blinkende rups. De kantoren naast de keuringshal bleken zo verlaten als een cowboydorp na een zandstorm, en dus restte mij niets anders dan onverrichter zake terug in mijn stalen kooi te kruipen.

Toen de stoom bijna uit mijn warmgelopen motor en mijn oren begon te komen, mocht ik eindelijk uit de rij komen, en kreeg ik voorrang op een tweedehandswagen in 'de andere rij'. Ik begroette de keurende jongeling hartelijk uit erkentelijkheid om mij toch nog iets sneller van dienst te willen zijn, waardoor ik ervan uitging dat ze de afspraak te laat hadden opgemerkt. Na het positieve verdict bij de uitstoot - toch altijd wel een spanningsmoment bij een oude diesel - mocht ik dan weer verder, om...te stranden achter de vorige tweedehandswagen die daar nog steeds stond te wachten op verdere keuring. En we wachtten en wachtten, terwijl ik ondertussen maar liefst drie auto's die na mij in de reguliere rij hadden staan aanschuiven, ernaast vlotjes zag worden gekeurd, gewikt en gewogen, en al dan niet te licht bevonden. Zowat een half uur later was het dan eindelijk weer de beurt aan mijn koets, maar slechts nadat de heren onderling nog wat hadden gedold, een koffietje gedronken, een plaspauze ingevoerd, en dies meer. De opgeblonken glimlach, die ik tevoorschijn had getoverd om de keuring van mijn vervoersmiddel mogelijk wat vlotter te doen verlopen, was ondertussen al uitgeschoven tot een grimas, maar zou op de heren keurders vermoedelijk toch weinig impact hebben gehad, vermits de meesten onder hen hun beroep uitoefenden met de ernst van een begrafenisondernemer. Tenzij de temperatuur in de keuringshal daar natuurlijk voor iets tussenzat. In ieder geval mocht ik pas zowat anderhalf uur na aankomst de keuringshal verlaten met een diplomaatje dat mij toelaat het komende jaar de Europese wegen verder onveilig te maken met mijn oude kar.

En na deze laatste grote taak zijn we klaar voor het nieuwe jaar en het nieuwe decennium. Nog even terugkijken op wat geweest is (of niet), wie er geweest is (of niet), de gemaakte voornemens van het vorige jaar (niet!), de prettige en de minder prettige momenten. Ondertussen valt er alweer een nieuw laagje sneeuw dat onze wereld oppoetst voor het komende jaar en het komende decennium, ook al is het morgen dan weer gewoon weer een dag als alle andere. Wij lopen alvast warm...

What Are You Doing New Year's Eve?

Het idyllische witte landschap dat ons werd toebedeeld maakte een dag voor de kerst alweer plaats voor het alomtegenwoordige groen en grijs, ook al bleven bepaalde rondborstige weervrouwen op alle media orakelen dat we een witte kerst beleefden, en scheen niemand die zich lager bevond dan het Signal de Botrange daar iets van te merken. Maar: in Ukkel lag een sneeuwlaag van 3 cm, en laat dat nu volgens de Belgische Grondwet (of was het het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens?) het wettelijke minimum zijn om officieel van een "Witte Kerst" te kunnen spreken! Of dat scheen althans toch volgens de weerkabouters.

Niets aan te doen, men moest laten smelten wat smolt, vloeien wat vloeide en lopen wat liep, Kerst of geen Kerst. Gelukkig was het geen probleem om onze aandacht op andere zaken te focussen, want tot tweede kerstdag toe mochten we elders met onze voeten onder tafel schuiven. Enkel op kerstavond dienden we te voorzien in ons eigen onderhoud en onze eigen voedselbehoeften, en dat gebeurde met de hulp van Tim Meuleneire van De Koopvaardij, kersvers winnaar van de Prix Prosper Montagné, die één van de laatste versies van de Standaard Magazine had bedacht met een kerstmenu. Voor het voor- en nagerecht bedacht ik een eigen alternatief (zoals een Dulce de Leche made easy), maar het hoofdgerecht, een hartige 'pithiviers' met fazant, ganzenlever en truffel, werd zo goed mogelijk nagemaakt volgens de aanwijzingen van de chef, en het resultaat kon best gesmaakt worden.




Het uitwuiven van het oudejaar en het inluiden van het nieuwe jaar zal alweer gebeuren aan uithuizige tafels, maar verandering van spijs doet eten. De pakjes dienen nog te worden verdeeld, dus ondertussen blijft het kerstgevoel onder onze kerstboom alvast nog wat verder duren. Met of zonder sneeuwtapijt.

Tombe la neige...

...dan wordt de zondag besteed aan een winterwandeling in een idyllisch landschap.

Let it snow let it snow let it snow

Terwijl we op donderdag mochten 'genieten' van de eerste sneeuw - die van achter een raam best te genieten was, zolang je de weg niet op moest - stond op het werk het jaarlijkse kerstdiner op het programma. Als rechterhand van het opperhoofd mocht bibi de locatie zelf kiezen en dat werd, na wikken en wegen, tellen en meten, inschatten en dan gokken, uiteindelijk het restaurant Jaloa, op de bijna legendarische Place Sainte Catherine of - voor de Flaminganten - het Sint-Katelijneplein in Brussel.

Het restaurant in kwestie werd al op verschillende sites bewierookt, waaronder die van Sensum, voor het betere restaurant, en aan de geoogste lof werd geheel en al tegemoetgekomen. We gingen voor het all-in banketmenu van 72 euro, en de schotels waren van onberispelijke en kraakverse kwaliteit, ruim overgoten met degelijke wijnen. De aanwezige vegetariërs kregen een aangepast menu dat veel origineler was dan de gebruikelijke omeletten, soepen of quiches in de doorgaans vleesgezinde etablissementen. Iedereen was voldaan, zonder zich echter zompig te hebben gegeten, en net als de apéro met de amuse-gueules was ook de afsluitende koffie met de eigengemaakte hapjes tot in de puntjes verzorgd. Een aanrader voor wie eens wat meer aan een etentje wil geven in het toeristische hart van Brussel, zonder bedrogen uit te komen.

Resten mij dit jaar dan nog drie werkdagen in de week die komt, al is het maar de vraag of we er met z'n allen wel gaan geraken met dit weer...

Dinner at eight

Naar aanleiding van een doctoraatsdiner konden we enkele dagen geleden onze voeten onder tafel schuiven bij de Leuvense Faculty Club. Deze “Alma voor de professoren” – zo wordt hij althans toch gezien door de studenten – biedt een vrij hoogstaande keuken, maar stelt evenzeer heel wat bijkomende eisen aan haar bezoekers alvorens je de kans wordt geboden om nog maar een teen binnen de deur te zetten: je moet op voorhand reserveren; het aantal personen moet ruim 2 dagen vooraf strikt bepaald zijn, en daar mag niet van worden afgeweken, of er dient toch voor te worden betaald als je met een persoon minder bent; het menu moet op voorhand worden gereserveerd en daar mag niet van worden afgeweken, ook al is het gangbare ‘groepsmenu’ dan niet voorhanden en moet je gewoon van de kaart kiezen, en ben je maar met 7 à 8 personen in plaats van met een grote groep. Nochtans bouwt het restaurant enkel maar op het historisch kader waarin het zich bevindt, en hoogstwaarschijnlijk op de zelfverklaarde expertise op culinair gebied, want het blijkt al die jaren dan toch vrij van enige associatie met Michelin, Gault Millau of enigerlei andere restaurantrecensentenrecensies, ook al komen de prijzen hoe langer hoe meer aardig in de buurt van dergelijke etablissementen.

Bij het binnenkomen heerste er al een vrij opvallende chaos, die vermoedelijk werd veroorzaakt door de volle conferentie-eetzalen, die al volop in het voedingsproces zaten. Gelukkig waren wij – en dus ook de maker van de reservatie – eerst, en botsten we op een toevallig passerende garçon, anders waren we wellicht op drift geraakt in de gangen op zoek naar onze tafel. De zich in het ongewisse verkerende kelner in kwestie moest ons doorverwijzen naar de Oberkellner ofte Maitre d’hotel, die ons op zijn beurt doorverwees naar de salon, in afwachting van de rest van het gezelschap. De eerste tafelgast die arriveerde moest aldus in verdwaalde toestand worden opgevist uit één van de eetzalen en naar de salon worden gebracht. Toen iedereen aanwezig was en we uiteindelijk aan het aperitief zaten, kwam de Maitre d’hotel langs om met ijzige zelfbeheersing de menukaarten uit te delen en de schotels te declameren aan het kleine gezelschap van 7 mensen, waarbij met enige verrassing diende te worden geopperd dat de keuze van de menu’s toch al twee dagen eerder (verplicht) was doorgegeven (overigens met de mededeling dat er voor 8 moest betaald worden, omdat het gezelschap een dag eerder en dus drie dagen op voorhand nog een man meer telde), en die dus al moest gekend zijn? Op dat ogenblik kregen we al een voorproefje van de eigenaardige trekken waarin het rubberen gezicht van de Oberkellner zich de rest van de avond nog een paar keer zou wringen, en de menukaarten werden onverrichter zake weer afgevoerd met het schaamrood op de wangen (van de kelner, niet de kaarten).

Toen we dan uiteindelijk aan tafel gingen en het voorafbepaalde menu aan een zacht tempo de revue passeerde – gegrilde Sint-Jakobsnootjes met witloofstoemp en gegaard spek; biefstuk van hert met herfstgroenten en aardappelrösti, en tenslotte een trio van desserten – moesten we vaststellen dat de keuken en de schotels toch wel van onberispelijke kwaliteit waren, in behoorlijke porties kwamen, en dat voor de bijpassende wijn op geen glas meer of minder werd gekeken. De vreemdsoortige gelaatstrekken van het rubberen gezicht moesten we er dan maar bijnemen. Om even aan pseudo-TV-kookrecensie-naäperij te doen, dien ik er toch nog bij te vermelden dat de zoetigheden bij de koffie jammer genoeg niet van eigen makelij waren (“en dat verdient voor mij vanavond toch maar een gemiddelde 6”). Alles beschouwd was het eten lekker, al vind ik wel dat je, de gevraagde prijs en de gekregen behandeling in acht genomen, in een minder gehypet restaurant meer waar voor je geld krijgt. Gelukkig was het gezelschap goed, maar daar had de Faculty Club natuurlijk geen enkele verdienste aan.

Op naar de volgende tafel vanavond, in de stad van de Kiekenfretters...

Het land van Maas en Waal

Een kerstcadeau van vorig jaar (een Bongobon voor een pittoreske overnachting) bracht ons in het land van Maas en Waal, op de kerstmarkt van Maastricht. Beelden zeggen meer dan woorden, dus bij deze een foto-impressie:

Overnachten deden we in de Abdij Rolduc in Kerkrade, op een halfuurtje rijden buiten Maastricht, met een echt Grootseminarie, een rococobibliotheek, een prachtige omgeving en... een vleugje eerste sneeuw.

It's the most wonderful time of the year

Hij staat, hij staat... Terwijl her en der de chocoladecenten en -venten nog werden geteld, werd hij bij ons al opgesteld; vorig weekend gelost en tijdens de week uitgedost:


Omdat we een groter exemplaar wilden dan vorig jaar en dus niet tussen de zielige restantjes wilden kiezen, stormden we toch al de deur uit toen de Sint net de straat uit was, en met recht en reden: na ons stormden op deze vroege Sinterklaasnamiddag menig anderen al om een oud-Germaanse rituele boom. De verleiding was groot om een nog groter exemplaar binnen te halen, maar nu heeft hij nog wat 'Lebensraum' en plaats om zich te ontplooien. En laat hij nu toevallig ook een 'vruchtbaarheidssymbool' zijn...

Het huidige weekend werd al lachend ingezet met de gebroeders Walschaerts, die als Kommil Foo de planken onveilig maken met de voorstelling "Wolf". Ondertussen zijn de getalenteerde broers en hun cabaretformule al oude bekenden, maar de nieuwe voorstelling was toch weer een hele verfrissing. Met hun muzikaal zang- en verteltalent werd de verbeeldingskracht van het publiek aangesproken, waarbij soms zelfs niets aan de verbeelding werd overgelaten (dames: allen daarheen!); nu eens ontroerende liedjes, dan weer rolden de tranen over onze wangen van het lachen, maar geen moment verveelde de show en de tijd leek voorbij te vliegen. De wolf in de broertjes blijkt eerder iets weg te hebben van een zachte teddybeer. Of was het een eekhoorn? Hoe dan ook, er staat nog een hele speellijst te wachten (al dan niet uitverkocht), dus wie nog een kaartje kan bemachtigen, kan ik ten zeerste aanraden om dat te doen. Uw lachspieren zullen u dankbaar zijn.

Blankenberge Blankenberge

Terwijl Sinter-, houten en andere klazen vorige week overal te velde met hun zwarte pieten paradeerden, consumeerden wij alweer een stukje uit ons plaatselijk cultuurabonnement, dat ons meteen in een totaal ander seizoen katapulteerde, en ons naar het einde van de zomervakantie aan zee bracht, voor het stuk “Blankenberge”, een tragikomedie van Tom Lanoye door Fluistercompagnie en Theater aan de Stroom. Met de koude, de gierende wind en de striemende regen rond het Puurse theatergebouw duurde het een tijdje voor de volgelopen zaal met het hoofd volledig mee in het Blankenberge van augustus zat, maar de cast was overtuigend en getalenteerd genoeg om aan de juiste sfeerschepperij te doen. Het was de eerste tragiekomedie van de hand van Tom Lanoye, waarin hij (volgens de aankondiging) de wereld van de horeca doorlicht, maar er in mijn ogen ook meteen een karikatuur van maakt. Misschien had de bekendheid van enkele castleden ermee te maken, maar het feit dat de zaal voor de helft was gevuld met “actieve bejaarden”, die het eerste half uur van de voorstelling toen de acteurs op het toneel verschenen tekenen van herkenning zaten te kirren en te fluisteren omwille van de iets populairdere prestaties van de personen in kwestie (“Miel Verbiest uit Familie!”, “Stavros van Lili en Marleen!”, “dieje slechterik uit Familie!”, en dies meer), maakte het clichégehalte van de hele voorstelling nog meer voelbaar. Maar gaandeweg volgden de acties in het stuk elkaar naadloos op, zodat de aandacht van de toeschouwer volledig werd opgeëist. Geen platte humor, maar ironie en cynisme doorspekt met emoties in een boeiend verhaal, gebracht door stuk voor stuk overtuigende acteurs, maakten het geheel de moeite waard. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat dit de voorlaatste voorstelling was van het goed geolied reizend gezelschap, en ik vermoed dat ook de laatste stoeltjes wel zullen uitverkocht zijn.

Vrijdag werd, na een korte en late doortocht langs Ikea in Wilrijk voor een heleboel gewoonlijk vooral onnodige hebbedingen (maar eindelijk ook een koeienvel voor het salon in de living!), onze honger gestild door Lucy Chang in de Koekestad. Veel valt er niet over te vertellen, maar enkel dit, kort en goed: de zaak zat vol, het eten was lekker, verzorgd, heeft gesmaakt, het ging goed vooruit en klaar was kees. En dat is toch wel een beetje jammer. Dus laat ik toch wat meer zeggen... Ze gaan weliswaar prat op hun snelle manier van werken, reden waarvoor ze geen reservaties aannemen, maar wij hadden gedacht dat een maaltijd waarvoor je binnenkomt om 21.15 uur, als het gros van de mensen al gepasseerd is, toch wel iets langer zou mogen duren, vooral ook omdat we toch een gezellig tafeltje bij het raam en naast de verwarming hadden. Niet dus. Bovendien was er op de bovenverdieping een verjaardagsfeestje aan de gang, en dat mochten we gevoeld hebben: ons eerste drankje, waarvoor de ‘garceuse’ al stond te wachten toen we onze jassen nog aan het uittrekken waren, terwijl er al een menukaart in onze handen werd geduwd, werd ruim ná het voorgerecht geleverd. Mijn eega kreeg zijn Chinese pils voor bij het hoofdgerecht er dan maar meteen bijgeleverd, zodat die lauw was tegen de tijd dat we ons voorgerecht en ons aperitief hadden weggewerkt. Toen ik daarentegen een Thaise pils vroeg voor bij mijn hoofdgerecht, werd, ondanks het alomtegenwoordige en veelvuldig starende personeel, ongeveer tegen de tijd dat ik mijn hoofdgerecht afrondde en we al ruimschoots waren buitengekeken omdat we duidelijk veel te veel tijd spendeerden aan ons hoofdgerecht, nogmaals dezelfde Chinese pils geleverd. Zonder al te veel protest wijdde ik dan maar zonder morren deze Chinees aan mijn grote dorst. Een tweede, laat staan een nieuwe vragen zou wellicht toch te veel gevraagd zijn, met de nodige chaos bij het afrekenen tot gevolg.

Omdat we een hekel hebben aan mensen die ons afjakkeren, vooral in culinaire omstandigheden waarvoor we graag onze tijd nemen, besloten we ook koffie en dessert te nemen, al was het maar om de ondertussen gewisselde dienster wat te jennen, die de tafel naast ons al aan het opruimen was, nadat de vorige serveerster die mensen geduldig had bijgestaan naast de tafel tot ze hun rekening hadden betaald. Al bij al wisten we het toch langer dan een uur te rekken, al was dat dan vooral omdat we ons best deden om ons hoofdgerecht dieetgewijs 30 keer te kauwen alvorens het aan de peristaltiek over te leveren. Ondanks alle goede commentaren die her en der over Lucy Chang verschijnen, en de kwaliteit van hun eten dat toch niet zo slecht is, geldt mijn verdict simpelweg: dit is gewoon de Oosterse versie van McDonalds, maar dan duurder omwille van de bediening aan tafel. Vermijden die handel, tenzij je een snelle hap zoekt op weg naar ergens anders...

Wij zullen doorgaan

Wie de man de afgelopen 2 jaar zag in zijn laatste TV-verschijningen was ongetwijfeld niet verbaasd door het nieuws vandaag over het overlijden van Ramses Shaffy. En toch is het weer een schok om nog een icoon onzer prille jeugd te zien verdwijnen, en te weten dat hij er niet meer is. De flamboyante zanger was de rebel en de bon-vivant van de Nederlandstalige muziekwereld, met muzikaal complexe liedjes en indringende teksten.

Vermoedelijk was de man en zijn repertoire net daardoor ook bij mijn generatie erg bekend en bemind, terwijl hij zich diende te handhaven tussen de Engelstalige pop, iets wat nog weinig Nederlandstalige zangers en kleinkunstenaars hem kunnen nadoen. De erfenis die hij nalaat kan nog jaren gekoesterd worden door de komende generaties: Sammy; Pastorale; Zing, vecht, huil, bid, werk, lach en bewonder; Aan de andere kant van de heuvels; Wij zullen doorgaan, en nog zovele andere.

Bedankt voor al deze mooie liedjes, Ramses. We laten je je eigen gang maar gaan, daar aan de andere kant van de heuvels. Maar wij zullen doorgaan en zingen, vechten, huilen, bidden, werken, lachen en bewonderen...