Harvest Moon

Door de aprilgrap die de Rode Duivels vandaag weer uit hun hoed toverden zouden sommige mensen aan de seizoenen kunnen gaan twijfelen, maar het is een feit: nog even en zomer 2009 zit er ook weer op.

Hoewel de maand augustus traditioneel als oogstmaand moet doorgaan, wordt er nog heel wat binnengehaald in de maand september. Ondanks de bijzonder strenge winter die in diverse tuinen groene slachtoffers eiste, was de oogst - vermoedelijk dankzij de fraaie temperaturen die we in het voorjaar en tijdens de zomer mochten optekenen - bijzonder vruchtbaar. Eerder deze week werd in de eigen tuin al het gros van de oogst binnengehaald, voor zover dat nog niet door de wespen soldaat was gemaakt. De peren hadden we al taartgewijs naar binnen gespeeld; voor de appeltjes, waar menig boze heks jaloers zou op zijn, dient nog een bestemming te worden gezocht.

En na een bezoekje aan 'ons ma', kwam er nog meer eetbaars op tafel: haar hazelaar kende een nooit eerder geziene recordoogst, en haar daarvan afhelpen was niet zo'n harde noot om te kraken (al was dit uiteraard maar een fractie van wat er voor het grijpen lag):

Hoewel het vandaag al iets grijzer was - vermoedelijk zeer tot ongenoegen van al diegenen die op deze iconische datum in het huwelijksbootje stapten - was de temperatuur wat mij betreft nog steeds perfect voor een doorsnee Belgische zomer. Dus leek een fietstochtje mij een goede manier om de gedachten even te gaan verzetten, kwestie van ze bij de aanvang van mijn vakantie komende zaterdag iets gemakkelijker op nul te kunnen afstemmen. Her en der bleek duidelijk dat bij de buren rondom de oogst ook nog voor de deur stond, en dat leverde een paar mooie plaatjes op.

En aangezien iedereen zijn graantje wil meepikken, zal de oogst dit jaar niet overal even groot zijn...

Nog één bijkomende primeur: vanaf heden zijn wij de trotse bezitters van de gewichtige Atlas Ferraris, zodat de herkomst van al die lapjes grond ook nog eens in detail kan worden bekeken!

Als de rook om je hoofd is verdwenen

Mijn werkzaamheden van de voorbije weken hebben ervoor gezorgd dat het bloggen er weer is bij ingeschoten, alle goede voornemens van eerder dit jaar ten spijt. Maar als je al een hele dag achter de computer zit om het reilen en zeilen van andermans agenda, alsook dat van de verschillende evenementen die het kantoor organiseert, te organiseren, een job die de laatste tijd vlotjes twee mensen aan de slag zou kunnen houden, dan bekruipt me 's avonds niet meer de lust om achter het draagbare lichtkastje te kruipen, doch veeleer om in alle rust met een glaasje voor mijn neus van de laatste zonnestralen in de tuin te genieten. Niet alleen het bloggen, maar ook mijn maag is onder de werkdruk bezweken, waardoor ik enkele dagen buiten strijd ben, wat dan weer extra blogtijd oplevert, kwestie van de gedachten eens te verzetten (helaas zonder het hoger vermelde glaasje).

De eerder vermelde retreat in Gent is goed verlopen, de veelvuldige vertragingen die de discussierondes en vergaderstondes opliepen niet te na gesproken. Het toepasselijke hotel Monasterium Poortackere heeft ongetwijfeld alle verwachtingen ingelost, en bleek voor vele buitenlandse collega's een reden om eens naar Gent terug te keren. Achter de hoek van Sint-Michiels, op een boogscheut van het oude centrum, biedt het de perfecte uitvalsbasis voor een weekendje Gent, waarbij je toch afgescheiden van de stadsdrukte kan verblijven, met mooi gerenoveerde kamers, fantastisch mooie mezzanines met spanbalken, en een groene binnentuin die zich perfect leent voor een zomers ontbijt, als je tenminste niet liever in de gezellige kapittelzaal eet. Een speciale vermelding ook voor het restaurant, want hoewel de hotelkeuken voor groepen doorgaans niet om over naar huis te schrijven is, waren de (vis)schotels hier niet alleen kraakvers, maar bovendien tot in de clichématige puntjes verzorgd en om spreekwoordelijke - maar ook letterlijke - duimen en vingers af te likken. Zelfs als je niet 'strop' wil zitten in de Gentse binnenstad, is een etentje in hun restaurant zeker een aanrader. Voor mij persoonlijk staat Gent al enkele keren per jaar op mijn bezoeklijstje, en wij hebben er nu ook weer een trekpleister bij.

De retreat werd afgesloten met een 'teambuilding'-event, onder de vorm van een stadsrally. Aan het team waarin ik zat viel in ieder geval nog een hoop te bouwen, want enkele prominente figuren (waaronder mijn eigen baas) beschouwden het allemaal een beetje als tijdverlies, en muisden er dan ook bijtijds vanonder, waardoor we de rally nog met amper 4 ploegleden beëindigden. Gelukkig konden de collega's in de andere teams het opzet wel op prijs stellen, zodat het niet helemaal parels voor de zwijnen of een maat voor niks was.

Afgelopen zondag stond dan weer in het teken van de jaarlijkse reunie van de Dutréclan, die dit jaar bij ons zou plaatsvinden ter introductie van ons Liezels huis, zij het dan met één prominent lid minder (cfr. blog 23 april). Een barbecue is uiteraard de best mogelijke oplossing om een grote bende hongerigen efficiënt te spijzen, en als bij wonder mochten we genieten van de mooiste dag die de voorbije week qua weer te bieden had. Terwijl de kinderen de gezichten rood renden in het groen, werden de glazen en de gaatjes bij regelmaat gevuld, en de zon zakte al achter de bomen toen de keuvelende volwassenen voldaan de dag afrondden. Het was weer mooi geweest.