Friday 28 August 2009

Money makes the world go around

Na mijn laatste blog zijn de dagen weer voorbijgevlogen als een bromvlieg op speed, en voor je het weet zijn de mooie zomerliedjes weeral uit. Althans, dat is voor de andere man in de straat die netjes zijn vakantie neemt in het zog van de grote massa tijdens de maanden juli en augustus, omdat baas, vrouw (bij sommigen verenigd in één persoon) en kinderen hen daartoe nopen. Gelukkig zijn er bij ons minder belemmeringen. Ikzelf ben perfect vervangbaar; bij Bruegel wordt er vrolijk verder ver- en onderzocht als ik er niet ben, en als voor mijn eega de tweede zit met zijn stamelende studentjes er ook weer op zit, kunnen we met een zucht de deur achter ons dichttrekken en op onze beurt ergens gaan uitrusten, genieten, schransen, zwemmen, wandelen, feesten of wat een mens zo allemaal nog behoort te doen op een vakantie. We tellen dus af naar twee zaterdagen verder, wanneer het voor ons eigenlijk eens mag gaan beginnen, terwijl het voor de rest onherroepelijk is gedaan.

De vakantieperiode vermocht niets aan de allesoverheersende crisis; ze is niet weggesmolten in de zon, verzopen in de zee, of verbrand op de BBQ, en dus dient er op het werk eerst nog één en ander op punt worden gesteld alvorens ik met mijn krent in de Corsicaanse zon kan gaan liggen.

Vooreerst is er de grootse lancering van de “Memo’s aan de nieuwe Commissie”, waarin Bruegel z’n steentje wil bijdragen aan het politieke beleid op Europees niveau voor de komende vijf jaar. Op dinsdag 1 september, als alle bloedjes bleitend de schoolpoort of moeders rokken vastklampen met de nodige weerzin voor wat komen gaat, wordt in Brussel door Bruegel onverschrokken de nieuwe Commissarissen een aantal schoonheidsbeleidstips aan de hand gedaan. Of ze er iets mee doen, dat is hun eigen zaak, maar een aantal bekende namen van de grote politieke families vonden het alvast de moeite waard om bij de lancering van het bijbeltje te worden betrokken.

Vervolgens vertrekken we dezelfde avond voor een mini-retreat (het is nl. crisis, natuurlijk) van 1 nacht en 1 dag naar de Stroppenstad. Nadat alle plannen zijn gesmeed voor de onderzoeksstrategie van het komende werkingsjaar, de professionele plooien zijn gladgestreken, de knappe koppen bij elkaar zijn gestoken en de nerd-neuzen in dezelfde richting wijzen, is er ook tijd voor het wat luchtigere werk, bij wijze van een teambuilding in de stad. Het kader voor onze retreat werd alvast heel zorgvuldig gekozen...

Daarna volgen het eerste nazomerse Finance Focus Breakfast rond de vraag of de Chinezen massaal zullen gaan investeren in Europese bedrijven, een grote (doch interne) vergadering van het IMF te onzer kantoren om te onderzoeken of haar steunprogramma’s in de nieuwe EG-landen al iets hebben uitgehaald, en een grootse conferentie in Rome om te kijken hoe Europa en Amerika elk de financiële crisis hebben aangepakt.

En dan... dan mag bibi eindelijk op vakantie vertrekken, om zelf haar steentje bij te dragen aan het oplossen van diezelfde crisis. Want geld moet rollen. En zo komt het allemaal wel weer in orde met die crisis.

Wednesday 19 August 2009

Morning has broken

In tegenstelling tot iedereen die de voorbije weken in een constante vakantieroes verbleef, was de zomer bij mij tot de nok gevuld met allerhande taken en opdrachten die mijn baas mij vanop afstand doorBlackBerryde (als dit in het post-Letermetijdperk nog niet werd gepromoveerd tot werkwoord, dan wordt het hoog tijd dat dat gebeurt), of die simpelweg nog op mij lagen te wachten, met het oog op toekomstige evenementen ten kantore. Alvorens het ‘mijnen toer’ is, mag ik nl. nog een stuk of drie conferenties organiseren, te lande en in den vreemde, en een ‘retreat’ voor en met de collega’s. Maar het aftellen kan nu toch al beginnen: voor de kindjes naar de eerste schooldag, voor de studenten naar het einde van de tweede zit en voor onszelf naar een mooi verblijf in Corsica van twee weken. Tot het zover is, vrees ik dat het stressgehalte samen met de buitentemperatuur nog een paar keer zal pieken. Al goed dat ik er nog een beetje rustig probeer onder te blijven, want stress drijft sommige mensen tot onwerkelijke daden.

Dat het niet alleen kommer en kwel moet zijn door mijn ambtelijke plagen, bleek gisteren toen ik bij de gynecoloog informeerde naar de resultaten van mijn bloedtesten, die ten tijde van mijn operatieve ingreep werden genomen, in het kader van het voortzetten van de Dutré & Van Gyseghem-bloedlijn. En wat bleek? De ovulaire opstelling blijkt van prima kwaliteit om, mits een interne ingreep ten behoeve van een betere pijpleiding, de voortzetting van het nageslacht te bewerkstelligen. Dat is, natuurlijk, enkel indien de andere partij niet op zwart zaad zit, wat de druk enigszins naar die kant verlegt.

In het kader van al de eerder aangehaalde medische besognes stapelen de doktersrekeningen zich uiteraard op, waardoor ik besloot om mij vandaag eens persoonlijk naar de mutualiteit te begeven, kwestie van al een deel van de gespendeerde centen terug te krijgen, zodat ik voor de rest de patronale hospitalisatieverzekering kon aanspreken. Vandaag, omdat het mij toevallig beter uitkwam om ter compensatie wat langer te werken en aldus de verloren tijd in te halen. Maar aangezien ik mij daarvoor naar mijn vroegere heimat Willebroek moest begeven, bleek de woensdag plots een minder geschikte dag, aangezien die daar al een eeuwigheid bekend staat als de alomgekende marktdag, en dat betekende maar één woord: gepensioneerden (of in plaatselijk slang: gepansjeneerde)! Op woensdagochtend, en zeker zo één als vandaag, begeven die zich nl. en masse naar de markt, en bij voorkeur vóór acht uur, om de marktkramers een schuldgevoel aan te smeren als ze hun kraam nog maar opendraaien, terwijl er al een legertje gepensioneerden staat te wachten op een gebraden kip, een paar kousen of een nieuwe toile ciree voor op de keukentafel...

En inderdaad, net toen ik op de gesloten achterdeur van de mutualiteit toestapte, kwam de eerste gelijk met mij aan per fiets, en plaatste bij wijze van manifestatie zijn voet onmiddellijk op de drempel voor de deur, kwestie van duidelijk te maken dat hij eerst binnen mocht, waarbij hij zich nog even heel familiair van mijn arm met polshorloge bediende, om te kijken of het nog geen tijd was, maar er waren nog vijf minuten te gaan. Daarna kwamen ze bij mondjesmaat toegeschuifeld, als een bende zombies in een Thrillerclip, koortsachtige blikken werpend op hun horloge, met een stijgende spanning van halve radeloosheid als om 8.59u er nog steeds geen beweging kwam in het rolluik van de rode deur.

Eindelijk kwam het verlossende ogenblik dat de goeddoende grot zich opende, en Jan zonder drempelvrees schoot als een pijl uit een boog naar de machine met de genummerde ticketjes, om er als eerste bij te kunnen, terwijl ondertussen ook de voordeur langzaam werd geopend, waar ook een hele meute ongeduldig stond te trappelen om zich van de mutuele diensten te bedienen. Het dient gezegd: als een ware gentleman bood Jan zonder drempelvrees mij het eerste ticketje aan, zodat ik als eerste de arena kon betreden, om daarna onmiddellijk weer aan den arbeid te kunnen. Respect voor den werkmensch!

Het tafereel dat zich daarna afspeelde was – voor mij althans – ongezien. De meute geagiteerde gepensioneerden stormde, hoogstwaarschijnlijk al aangestoken door de vroege hitte van de dag, vanuit de voor- en de achterdeur als een zwerm bijen op de ticketjesmachine af, al dan niet gebruik makend van enig ellebogenwerk, en na een korte kreet verstarde het gewirwar en waren alle hoofden naar de achter de loketten aanwezige secretaris gericht, die, duidelijk aan het oproer gewend, al lachend uitriep “Es ’t naa wee kapot?”. Er klonk wat gemompel, gevolgd door een paar “ik em niks gedoan zenne!”, waarna iemand van het aanwezige personeel met een onmiskenbare routine het euvel ongedaan kwam maken, en de hele zwerm zich van een numerieke volgorde kon bedienen, om vervolgens her en der in trosjes het kantoor te bevolken, met schichtige blikken links en rechts om zich er toch maar van te vergewissen dat niemand zijn ziekenboekje te buiten ging en de volgorde verstoorde.

Sommige dingen veranderen nooit...

Tuesday 11 August 2009

Summer nights

Door de drukte van de voorbije weken op het werk - de organisatie van verschillende professionele evenementen begin september - terwijl anderen vrolijk vakantie vierden, was er nauwelijks tijd om leuke dingen te doen, laat staan om erover te bloggen. Toch werden er weer minstens twee avonden besteed aan restauratieve rustpauzes in keukens op verplaatsing.

Na het werk werd nog een keertje met een vriendin afgesproken ter hoofdstede, in de buurt van het vorig jaar vernieuwde Flageyplein, waar het hele jaar door een gezellige drukte heerst, en vooral tijdens de zomer, wanneer Belgische en buitenlandse Brusselaars het vakantiegevoel opzoeken rond de vijvers. Wij boorden voor de gelegenheid ons vakantiegevoel aan samen met een grote salade op het zwoele terras van Le Patio d'Eté; de vlag kon bij temperaturen van 28 graden niet beter de lading dekken. De Chardonnay was koud, het weerzien warm en die combinatie hield het enkele uren vol, tot zowel bij ons als in de hoofdstad het licht stilaan uitging.

Nauwelijks een paar dagen later was het alweer raak. Om de verjaardag van ondergetekende te vieren en de maand uitgeleide te doen (alle redenen zijn goed om op restaurant te gaan), zochten we het ditmaal dichter bij huis, in de recent geopende brasserie van het Hof van Coolhem. Hoewel toch al een paar maanden open, hadden nog verscheidene andere bezoekers de weg naar het terras in de bosrijke omgeving gevonden, al had dat misschien ook te maken met het feit dat in volle zomer een groot deel van de andere etablissementen de deuren sluiten om hun eigen zomergevoel te gaan opzoeken. Wij waagden ons aan het maandmenu, dat we lieten vergezellen van een glaasje Spaanse bubbels en een flesje van de toch wel enigszins beperkte wijnkaart. Maar het menu zelf kon zeker bekoren en zelfs verrassen, zodat ook dit adresje weer werd aangevinkt bij onze favorieten, toen we ver na zonsondergang geheel verzadigd weer naar de horizon reden...

Monday 10 August 2009

Al die willen te kaap'ren varen...

Gisteren werd België opgeschrikt door een onvoorziene en onverwachte ongeregeldheid ten Koningshuize: voortaan hebben niet alleen Jan, Pier, Tjores en Korneel baarden, maar vaart ook onze eigenste Prins Filip een stoere koers. En het zou geen pruimentijd zijn, of er werd onmiddellijk een hele studie rond verricht waarom 's mans smoelwerk met een (overigens compleet natuurlijke en dus geenszins opmerkelijke) begroeiing werd bedekt.

Internetfora stroomden vol, Royaltywatchers werden geconsulteerd, zelfs het Paleis werd erover ondervraagd, doch geen van alle kon een plausibele verklaring geven. Prompt werden er literaire werken op nageslagen in de zoektocht naar een antwoord op de vraag waarom een man zijn baard laat staan, want de simpele redenering dat de Prins op vakantie was en zich dus - zoals zoveel mannen - een paar dagen niet had geschoren, volstond niet om de gemoederen te sussen.
Neen, een baard laten staan doe je niet zomaar, dat heeft een reden; "er is meer aan de hand" klonk het dramatisch! (Zoals wat? Plant hij misschien een grootscheepse ontsnapping van onder het protocollaire juk?)

De journalist van één van Vlaanderens meest toonaangevende kwaliteitskranten - wier roddelrubriek we de laatste weken echter al ferm hebben zien aandikken - kwam terug opzetten met een term die eerder dit jaar al in Weekend Knack werd gelanceerd... de Prins wil erkend worden als ware "Menaissance-man": "Mannen die openstaan voor nieuwe ervaringen, die niet bereid zijn zich aan te passen aan strakke, conventionele levensfases, die blij zijn met een leef/werkbalans die hen meer sociale mobiliteit geeft, en die geven om culturele ervaringen als literatuur, geschiedenis, design, lifestyle, mode en reizen. Hun kwaliteiten? Intelligentie, zelfvertrouwen, zorgzaamheid, vrolijkheid en flexibiliteit."

Ik stel voor dat we het gewoon houden op vakantie/midlifecrisis. Zoals zoveel andere mannen dus, of wat zei ik nu net? Liefhebbers die graag een "Prins Filippeke doen" kunnen terecht op een speciale baardensite om te kijken hoe het moet. Bij al die harigheid werd de narigheid in Melle overigens totaal naar de achtergrond gedrukt, al diende wel gezegd dat de oudjes blij waren met het Koninklijke Ha(a)r(t) onder de riem.

En nu allemaal weer aan het werk...