Freedom

Het gevangeniswezen in België is al heel erg vatbaar voor kritiek, aangezien er al één en ander mank liep, maar de voorvallen van de laatste weken tarten toch alle verbeelding.

Eerst ontsnapten een paar gedetineerden op spectaculaire wijze uit de gevangenis van Brugge door middel van een van buitenaf gehuurde helikopter. Vooreerst is er nu al maanden een discussie aan de gang over het al dan niet overspannen met netten of kabels van de open binnenplaatsen in de gevangenissen. Stefaan Declercq kwam op de radio melden dat het louter nog om een budgettaire kwestie zou gaan, en het met andere woorden een getouwtrek is tussen het Ministerie van Justitie en de gevangenissen zelf. Er zijn ongeveer 33 gevangenissen in België: hoeveel kan het kosten voor enkele kabels of netten om die te overspannen? Eender welke particulier geeft meer uit aan de beveiliging van zijn tuin (zie vorige blog) dan de Belgische staat aan haar gevangenissen.

Maar de grootste grap was dat de Minister op dezelfde dag nog wel in de gevangenis aanwezig was geweest om zelf een beetje cipier te spelen, ongetwijfeld ter meerdere eer en glorie van zijn persoonlijk imago. Als de timing met de helikopter een beetje anders was uitgevallen, dan had dat voor de Minister zelf ook wel eens het geval kunnen zijn. Nog niet zo heel lang geleden schreeuwde CD&V als deel van de oppositie moord en brand, en eisten ze het ontslag van PS-Minister Onckelinx bij een ontsnapping; wie zweeg er nu als vermoord?

Het andere ontsnappingsverhaal was al even Kafkaiaans als het eerste: een moeder hielp haar zoon en zijn kompaan te ontsnappen uit de gevangenis van Merksplas met behulp van... een rondslingerende ladder van een werf: hoe kan er in de buurt van de gevangenis een werf zijn waar men het materiaal dan nog ongehinderd laat rondslingeren? Waarom geeft men de gevangenen bij hun opsluiting niet meteen de sleutel van hun cel aan een kettinkje rond hun nek, met de belofte op hun plechtige communiezieltje dat ze die niet mogen gebruiken?

Er is veel kritiek op de cipiers, maar dit soort onachtzaamheid heeft niets met het werk van de cipiers te maken, doch veeleer met de mankementen van de inrichtende macht. Bovendien is de wettelijke omkadering van het gevangeniswezen eveneens zo lek als een zeef, want na al die voorvallen blijkt nog altijd dat ontsnappen uit een gevangenis niet strafbaar is; de gevangenen moeten met andere woorden gewoon hun straf verder uitzitten als ze geklist worden – als ze al geklist worden – of worden in het beste geval veroordeeld voor een ander feit, met een extra straf erbij. (In Portugal is overigens net een gevangene opgepakt die al 16 jaar als holbewoner leefde in grotten en van fruit leefde. Hij moet – ongetwijfeld na een grote schoonmaak – zijn straf verder gaan uitzitten.)

Waarschijnlijk heeft iedereen de voorbije dagen overigens ook de foto’s zien passeren van de Oostenrijkse gevangenis in Leoben? En zeggen dat ze hier te lande nog geen centjes veil hebben om een netten te spannen... En dan willen de Belgen ook nog uitwijken naar Nederland, om het probleem van de overvolle gevangenissen hier op te lossen: laat maar komen, die Belgenmoppen!

Nog één nabedenking: zowel de jonge vrouw die de helicopter huurde om haar liefje te helpen ontsnappen, als de moeder die A-teamsgewijs haar zoon naar de vrijheid reed, zijn afkomstig uit...Hoboken. Het zal toch niet door de luchtverontreiniging komen, zeker?

Summertime

Het afgelopen weekend was er weer één dat, althans qua weer, in de annalen van de zomer van 2009 mag worden bijgeschreven. Ondanks de zoals gewoonlijk tegenstrijdige weerberichten in de loop van de week, was het tegen vrijdagavond al duidelijk dat het zaterdag een warme dag ging worden (al heb ik nog steeds mijn twijfels over de zgn. onpartijdigheid van weermannen met betrekking tot de kustvoorspellingen naar het einde van de week toe). En maar goed ook, want we waren uitgenodigd bij de buren om, meer dan een jaar na onze verhuis naar Liezele, eindelijk met hen kennis te maken. Aangezien beide werkzaam zijn in de medische sector met vrij ongewone uren en hun grote huis annex domein helemaal errond beveiligd is met een groot hek dat potten- en andere kijkers moet buiten houden, waren de sporadische ontmoetingen tot nu toe beperkt tot een opgestoken hand vanachter een autoruit. Maar vorige maand werd eindelijk een datum geprikt en ook vastgehouden, en zaterdagavond mochten we dus op de borrel komen. En ondanks dat we er enigszins argwanend tegenaan keken – toegegeven, het grote hek rondom het uitgebreide domein dat onze bescheiden woning gedeeltelijk in een schaduw plaatst wekte ook bij ons gemengde gevoelens op – bleek het toch een vrij sympathieke en sociale familie, zodat de gesprekken en de voorraad sangria die ze hadden aangelegd tot na middernacht bleven komen, bij fijne terrastemperaturen.

De volgende dag, die zo mogelijk nog warmer was, werd uiteraard ingezet met een iets uitgebreidere slaapoefening om de vermoeidheid en de sangria onder onze leden de tijd te geven om met stille trom te vertrekken. Bij mij bleef de sangria nog wat natrommelen tussen mijn beide slapen, maar tegen de tijd dat zon in het zenith stond, was ik weer helemaal klaar voor een nieuwe zomerdag. Om één en ander te compenseren en vooral onze eigen gemoedsrust te sussen besloten we een fietstochtje te ondernemen, kwestie van de bloedcirculatie en spijsvertering een beetje tegemoet te komen bij zoveel zomerbacchanalen. Nu ging het eens een keertje richting Sint-Amands, waar de terrassen aan de Scheldeboorden overvol zaten, net als de River Tours die op de plaatselijke waterweg passeerden. Aangezien we niet echt een vaste fietsroute volgden, was het hier en daar een beetje zoeken naar de weg – gelukkig hadden we ons al voorzien van een stafkaart van onze streek – en op sommige plaatsen wees het aantal aanwezige fietsers wel uit of we al dan niet in de buurt van zo’n route zaten. En op het fietspad naast de oude spoorweg tussen Sint-Amands en Puurs, waar gewoonlijk een toeristisch stoomtreintje rijdt, was het zowaar bijna aanschuiven. Hoewel het plan was om niet te ver uit te waaieren, bleken we, toen we terug in Liezele aankwamen, er toch maar weer zo’n 2 uur non-stop fietsen te hebben opzitten. En dat diende uiteraard onmiddellijk te worden gecompenseerd op ons eigen terras, want we hebben nu eenmaal niet het doorzettingsvermogen van een Lance Armstrong.

En, kijk, verder was er in deze komkommertijd op de online-versie van De Standaard het volgende te lezen op zondag:

"Franse prof: Mexicaanse griep helemaal niet gevaarlijk

De A/H1N1-griep alias de Mexicaanse griep is 'niet gevaarlijk', en de mondiale mobilisatie tegen de pandemie 'dient geen ander doel dan ons schrik aan te jagen'. Dat zegt de Franse professor medische wetenschappen Bernard Debré in een interview in de zondagskrant Journal du Dimanche.

'Deze griep is in het geheel niet gevaarlijk. Zij is wellicht zelfs iets minder gevaarlijk dan de gebruikelijke seizoensgriep', zegt de bekende Parijse uroloog én volksafgevaardigde voor Sarkozy's UMP-partij.

'Al wat wij doen, heeft enkel tot doel ons schrik aan te jagen. Ja, de griep verspreidt zich zeer snel. En dan? (...) Het blijft een griepje, het gaat hier niet om het ebola- of marburgvirus'. Volgens Debré hebben de overheden, zonder het te zeggen, 'de zeilen reeds gestreken'. 'De zieken, bij wie men overigens niet eens nagaat of zij H1N1 hebben dan wel een simpele neusverkoudheid, wordt inmiddels gevraagd paracetamol te slikken'. Debré meent dat de overheden 'geen andere keus' hadden dan zo draconisch op te treden 'nadat de Wereldgezondheidsorganisatie met dagelijkse berichten en veelvuldige persconferenties de paniekknuppel in het hoenderhok had gegooid. Maar de regeringen dragen wel schuld 'door te bezwijken voor de politieke overmediatisering van de gebeurtenis'."

Zo zie je maar weer... Je moet niet altijd alles geloven wat ze je trachten wijs te maken.

On the beach bis

En gesproken over de bui zien hangen: nog geen dag na het bezoek aan Cadzand verscheen er weer een bericht in de Standaard en de Tijd over de heer Lippens. Geniet dus van de duinen nu het nog kan...

On the beach

Na een etentje bij vrienden, een barbecue en de overschot van de barbecue, was het hoog tijd om nog eens wat tijd voor onszelf te nemen. Terwijl iedereen op vakantie was, in Brussel naar de Koning en Tante Fabiola stond te wuiven, of stond aan te schuiven op de E40 richting Kust, gingen wij er op de Expressweg naar Knokke tijdig af richting Cadzand in Nederland.

Technisch gezien had dit strookje land achter de Westerschelde, dat net als de rest van Vlaanderen gedurende enkele honderden jaren door verschillende bezetters werd overspoeld, beter tot Belgie behoord, maar de Nederlanders beslisten daar anders over. Gelukkig zijn de Nederlanders een volk dat geen baksteen in de maag heeft, wat maakt dat Cadzand nog steeds een lieflijk dorpje is, en Cadzand-Bad nog steeds echte duinen heeft, die niet zijn weggeduwd door beton en hoogbouw, zoals dat van achter het Zwin tot in De Panne wel het geval is.

Voor shoppers en mensen die een “m’as-tu-vu”-imago hebben hoog te houden valt er dan ook niet veel te beleven, maar voor wie een beetje wil wandelen, fietsen, zonnebaden zonder zowel op de weg als op het zand te moeten aanschuiven, of gewoon iets wil eten in een hele rij van prijscategorieen, is het er best ‘aangenaam toeven’, zoals de clichématige uitdrukking luidt.

Zonnekloppers als we zijn, stootten we natuurlijk onmiddellijk door naar de Bad-afdeling van het dorp, waar we het eerst nuttig achtten een wandeling te maken, kwestie van de culinaire plannen van later op de dag consciëntieus te compenseren. De plaatselijke middenstand werd gesteund door middel van de aankoop van een elders welhaast onvindbare fles Piz Buin Allergy tegen de “zonneboebelkes” van ondergetekende, en een strohoed voor the Brain from Louvain, die net van zijn wilde haren was ontdaan en geen protectieve pet bij zich had. Uiteraard diende ook een dorstlessende drinkstonde in de wandeling te worden ingelast, die uiteindelijk uitmondde in een plakpauze op het terras van één van de verschillende paviljoentjes.

Na te zijn teruggewandeld naar het oorspronkelijke strand van vertrek, besloten we dat het nu toch wel een goed tijdstip was – al vier uur ondertussen – om onze tere huidjes aan de schroeiende zon bloot te stellen. Tegen de tijd dat we uiteindelijk van de nodige uitrusting waren voorzien om op het strand te landen, was het alsof de zon wist dat ze aan ons geen fanatieke fans had, en nadat één en ander ontbloot was, kwam de onheilspellende zwarte wolk die al een tijdje boven Knokke hing, nu ook onze richting uit. Bij het vallen van de eerste druppels hadden we nog net de tijd om ons hele circus weer op te bergen, maar vermits we nog een eindje te gaan hadden tot de parking waar de auto stond, kwamen we daar aan als verzopen waterratten (terwijl we ironisch genoeg letterlijk maar één teen in de zee hadden gezet). Alle andere zonnekloppers haastten zich weg van de parking als ratten uit een riool, waardoor er natuurlijk een hopeloze verkeersopstopping ontstond op de parking en in de omliggende straten. De bui die we hadden zien hangen bleef uiteindelijk maar even boven onze hoofden, dus wij bleven staan drogen met het vooruitzicht op verdere gastronomische genoegens.

De avond werd uiteindelijk afgesloten met een Euro-Toquesmenu in Cadzandria, dat ondanks de sluitingsdag ter gelegenheid van 21 juli geopend was. Vermoedelijk hadden ze hun hoop gevestigd in een bende hongerige Belgen, maar deze laatsten waren door de regenbui met de restanten van hun koelboxen de auto’s en het binnenland ingevlucht, waardoor het restaurant halfleeg was. Wij, daarentegen, lieten het niet aan ons hart komen; ze hadden ongelijk.

Allemaal beestjes...

Terwijl de genaamde Caroline G. uit M. de sosjalistische partij verder in de vernieling rijdt, en verkiest bekwame mensen met kennis van zaken die hun strepen in het verleden al hebben verdiend opzij te zetten voor een ons-kent-ons-politiek en een plaatsje aan de verworpenen der aarde (of althans toch die van het Brussels Gewest) en het 'eigen volk eerst' uit Limburg (Ingrid WIE?), probeert de overheid ondertussen ook dat eigen volk een massahysterie op te dringen met het spook van de Mexicaanse griep. Ondanks het feit dat de genaamde griep voor de doorsnee gezonde mens niet meer is dan een euh...griep, krijgt ze nu al de sterallures aangemeten van haar Spaanse soortgenoot van zowat 91 jaar geleden. Je zou ook voor minder natuurlijk! In België heeft men van deze griep sinds haar opdoemen enkele maanden geleden namelijk al niet minder dan euh... 126 gevallen vastgesteld!

Het is begrijpelijk dat men tot voorzichtigheid maant, en dat zwakkere mensen zoals ouderen van dagen, kinderen en zwangere vrouwen wel degelijk een risico lopen, maar is er dan echt niets anders om deze zomerse pruimentijd door te komen dan door dit soort nieuwstrivia op te kloppen tot wereldnieuws van pandemische omvang? Ieder weldenkend mens weet uiteraard waar dit vandaan komt: de farmaceutische industrie maakt van een mug een olifant, zodanig dat iedereen storm loopt voor de vaccins en de medicatie, en door de medische wereld wordt dat uiteraard gretig aangepord, want voor elke 50 verkochte vaccins wacht er wel weer een dineetje bij de Comme chez Soi of een uitstapje naar Eurodisney (of iets dergelijks). En de arme man in de straat, die al zo is getroffen door de crisis dat hij niet meer weet wie hij nu nog moet geloven - zijn bankier al zeker niet, want die is met al zijn geld weg, en zijn baas ook niet, want die heeft hem net buitengezet - richt zich tot de enige die hij nog kan en wil geloven; zijn huisarts. Of hoe een crisis een hele maatschappij toch weer in beweging kan zetten...

Over de Spaanse griep gesproken: bij een bezoekje aan Brugge afgelopen weekend, maakten we nog even een stop aan het Brugse kerkhof in Assebroek, ofte het "Père Lachaise" van Brugge. Hier ligt mijn overgrootvader langs moeders kant, de genaamde Jean Spirinckx uit Diest, die na een lange 4 jaar oorlog niet meer naar huis terugkeerde en op 12 november 1918, één dag na de officiële wapenstilstand, vermoedelijk de strijd tegen de Spaanse griep opgaf... Een gewaarschuwd mensch is er twee waard!

Vive les vacances

Ouch! Iedereen met vakantie en het bloggen dreigt ook weer in een zomerroes te zakken... De voorbije dagen zijn dan ook zowel overdag als 's avonds vrij druk geweest met allerhande professionele en vrijetijdsbezigheden.

Het voorbije weekend diende er uiteraard dringend aan solden te worden gedaan, kwestie van mijn en mijn eega's kleerkast aan te vullen en onze nationale economie van de nodige pecuniaire steun te voorzien. Beide oefeningen zijn overigens goed gelukt, mijn beurs is een pak lichter en onze kleerkast weer voorzien van vrolijke zomerkleurtjes.

Ter aanspijzen van de beurs is er natuurlijk het dagelijks werk, dat er dezer dagen weer terug wat vrolijker gaat uitzien: niet alleen vertrekt het overgrote deel van de gebruikelijke contactpersonen stilaan richting Franse riviera's en Spaanse costa's voor hun jaarlijkse zomerslaap, evenals mijn rechtstreekse patron overigens, maar bovendien staan er een aantal vrolijker activiteiten op stapel, zoals daar zijn een afscheidsdrink voor een collega annex inhuldigingsdrink van onze nieuw verbouwde kantoren. Mits enkele budgettaire beperkingen heeft bibi daarvoor overigens carte blanche, en kan ik daarin dus mijn organisatorische vrijheid kwijt. Overigens is sinds enkele dagen ook de proefperiode van mijn contract voorbij, en kan ik met enige tevredenheid stellen dat ik vrij stevig gebeiteld zit bij Bruegel, wat vanmorgen nog eens werd bevestigd met een rustig gesprekje buiten kantoor bij een ontbijtje in Le Pain Quotidien. Op die manier komt een mens met plezier uit zijn bed!