The heat is on

Een tweetal weken geleden hadden we de schrik goed te pakken in onze aankoop-van-bijna-een jaar. Hoewel de druk al een tijdje van de ketel was, maar onze verwarming nog steeds de gewenste pieken bereikte, viel nu plots ook de verwarmingsketel stil, en dat net in de paar dagen dat er toch nog een kleine koudeprik was. Met urgentie een stielman in huis gehaald om onze leidingen na te kijken, en wat bleek tot onze grote ontzetting: we hadden een lek!

T.T.z. niet wij, maar ergens in de leidingen van de verwarming moest een lek zitten, dat ervoor zorgde dat de druk steeds wegviel. De goede man vond het daarbij wel nodig om eerst een expansievat te vervangen, wat achteraf totaal onnodig bleek, maar stielmannen hebben het waarschijnlijk ook niet gemakkelijk met deze crisis, en als wij met deze expansie enigszins vat zouden krijgen op de inperking ervan, dan droegen we daar graag ons steentje toe bij.

Een steentje wegnemen zou dan weer nodig blijken in de living, waar het lek zich manifesteerde aan één van de aansluitingsbuizen van een radiator. De ver(w)armingsman sprak ook van een ‘koude vloer’ nabij de ketel in de garage, en bij mij kwamen al angstscenario’s opdoemen van opengebroken vloeren voor de buizen die van de garage, door de keuken en de living naar de radiatoren leidden.

Hij raadde ons aan om de verzekering in te schakelen, opdat die een gespecialiseerde firma zou aanstellen, die het lek via infraroodcamera’s zou kunnen detecteren, en als het lek zo aanzienlijk was dat het op een aderlating zou gaan gelijken, dan zouden alle werkzaamheden volledig vergoed worden door “de familale”.

De man die door de verzekeringsmaatschappij werd gezonden ging gelukkig niet met zijn vuile voeten door het werk dat hem te wachten stond, zoals hij dat door de living deed: nadat de leidingen terug waren gevuld met water, moesten we ons te pletter stoken om bij een temperatuur van 28° de detectie van het lek te vergemakkelijken. De camera loog er niet om... het lek bij de radiator was wel degelijk het enige vindbare. Met de nodige voorzichtigheid hakte hij die ene tegel weg om vervolgens een gat in de grond te boren tot hij bij het lek was gekomen, waarbij hij zelfs de kleine stukjes steen die in de vorm van de radiatorbuizen waren gesneden met de nodige omzichtigheid terzijde hield, opdat we die later opnieuw zouden kunnen gebruiken als alle gaatjes weer moesten worden gedicht. Terwijl hij zich van zijn taak kwijtte en in de kloof van de vloer een koperen buisje verscheen waaruit schalks een sprietje water omhoogspoot, verblijdde hij ons met horrorverhalen over opengebroken vloeren en kapotgehakte tegels, stromende beken en vochtdoortrokken muren. We gingen ‘ons lekje’ welhaast met enige genegenheid bejegenen bij de opluchting om zo’n meevaller...

Onze stielman mocht daarna nog eens terugkomen om het verhakkelde buisje weg te snijden en door een gloednieuw glimmend stuk te vervangen, dat in kostprijs waarschijnlijk zwaar overtroffen werd door het expansievat. Verder was volgens hem de boel maar weer gewoon dicht te gooien en een nieuwe tegel erop te leggen – waarvan we gelukkig nog een behoorlijke reserve hebben liggen – wat door mijn wederhelft werd geïnterpreteerd als ‘het-is-een-makkie-en-ik-doe-het-toch-gewoon-even-zelf’.

Als daar maar geen brokken van komen die de kloof in het huishouden vergroten!

So long, farewell, auf Wiedersehen, Adieu...

Vandaag was een lentedag die tot nu toe zeker als één van de mooiste van april gold, en als kader fungeerde voor een afscheid op diverse niveaus.

Na al ruim een jaar op spelerspensioen te zijn, heb ik besloten dat een leven als basketbalcoach, dat als surrogaat moest dienen voor het voorbije leven als speler, niet echt my cup of tea is. Zoals al eerder in een blog aangehaald, beperkt dat coachen zich niet louter tot het sportieve of het sociale op zich, maar behelst het ook een heel pak pedagogische en psychologische aspecten die eerder te situeren zijn op een professioneel dan op een amateursniveau, en die coachen tot een extra part-time job maken, in plaats van de fijne vrijetijdsbesteding die het voor mij na een zware werkdag zou moeten zijn. Wanneer de motivatie van de coach groter wordt dan die van de spelers, je bij een geanimeerde uitleg over een gesofisticeerde move of oefening die je kansen op succes als speler kunnen verhogen steevast een “waarom?”-vraag krijgt van je lijdende voorwerpen, en het vuur in de borst van de coach het waakvlammetje bij de spelers met z’n hitte verschroeit, dan dreigt het gevaar dat alles snel opgebrand geraakt, en dan is het tijd voor een bewust gekozen afscheid.

Een ander soort afscheid,waarin we geen enkele vrije keuze hadden, namen we vandaag van ‘Nonkel Gilbert’, die vorige week veel te vroeg geveld werd op de dag van zijn 72ste verjaardag. Ik had deze Nonkel langs de kant van mijn schone familie, een broer van wijlen mijn schoonvader, nog niet zo heel lang geleden leren kennen, maar was van bij de eerste ontmoeting in familiekring bijzonder gecharmeerd door zijn innemende, spontane, goedaardige en vooral guitige persoonlijkheid. Een reden ook waarom hij mij vooral aansprak, was omdat ik mijn reeds lang overleden schoonvader nooit had gekend, en dat deze goedlachse man ongetwijfeld het dichtste in de buurt kwam van wat ik me daarbij had kunnen voorstellen. De ontmoetingen met hem waren kortstondig en gering, maar zeer genegen en bijzonder aangenaam. Helaas kwam aan elk vooruitzicht op een volgende vorige week abrupt een einde, en geen enkele familiebijeenkomst langs de kant van mijn wederhelft zal ooit nog dezelfde zijn zonder hem.

Vandaag werd hij onder een schitterende voorjaarszon door de familie uitgeleide gedaan in het mooie kerkje van Belsele, in een door zijn zonen bedacht en door Bach ondersteund zo fantastisch live muzikaal kader, dat de ongelovigen onder ons er haast door tot inkeer zouden zijn gebracht.

Vaarwel Nonkel Gilbert, moge je rusten in vrede.

Let's go outside

Een goed gevulde paasweekendweek is net als de paasklokken voorbijgevlogen, met de nodige actie en versterking van de inwendige mens, zoals dat op een christelijke hoogdag betaamt.

Op paaszaterdag werd het culinaire landschap in eigen streek verkend met een bijzonder bezoek aan restaurant De Narren in Weert, niet alleen om een restaurant van een iets beter kaliber aan te doen voor een intiem diner, maar eveneens om niet te ver te rijden, want de Klein-Brabantse landwegels zijn vooralsnog de beste plaats om uit de buurt te blijven van de armen der wet die hun Bob-sleutelhangers proberen te slijten. Het degustatiemenu van De Narren hield ons zo'n 4 uur bezig, wat ook nodig was om de behoorlijke porties weg te werken zonder weg te zakken als een Motiliumkikker in een TV-reclame. De aankondiging van elke schotel gebeurde door de (Nederlandse) vrouw des huizes in een strenge sergeant-achtige stijl, doch die stond in fel contrast met de zachtheid van de afzonderlijke schotels, waaronder vooral de coquilles Saint-Jacques met champagnesabayon zeer het vermelden waard waren. We komen zeker nog eens terug voor de paling in een of andere vorm.

Op paaszondag in familiekring speelden chocoladepaaseieren en asperges een hoofdrol, maar we keken vooral reikhalzend uit naar paasmaandag, waarop een grootsch evenement ons dorp weer in de ban zou houden: de jaarlijkse Vlaamse Plantenbeurs, ingericht door de Landelijke Gilde van Liezele. Met aankooplijstje in de aanslag begaven we ons onder een ietwat timide maar toch wel schroeiende voorjaarszon naar de plaatselijke hoofdstraat, klaar om wat plantjes en kruiden voor de tuin te 'scoren'. De zeer uitgebreide planten-, kruiden- en bloemenmarkt bleek ook een typisch Vlaams kermisgebeuren, dus na wat kortstondig geschuifel langs de stalletjes had de meerderheid van de bezoekers eerder de meeste interesse voor de drank- en voedingstenten die her en der stonden opgesteld, waar een nieuw plaatselijk bier en allerhande worsten en wafels aan de man en de vrouw werden gebracht door de Chiro, de Gilde en de KVLV. En wie zijn wij om ons niet naar de plaatselijke gewoonten te schikken? When in Rome...

Na een korte noodzakelijke werkweek van 3 dagen die mijn patron op weg moesten helpen naar enkele vergaderingen in Washington, vond ik dat ik ook nog wel een extra paasvrijdag had verdiend, die vandaag werd genuttigd. Het noodzakelijk bezoek van de man die een lek in de verwarmingsleiding van ons 10-jarig huis kwam blootleggen (waarvan het vervolg in principe gedekt wordt door onze familiale assurantie, die bij deze al meteen haar nut eens bewijst) mocht geen domper op de feestvreugde zetten, en in afwachting van verdere formaliteiten achtten we het beter om de regenachtige dag buitenshuis door te brengen, en wel bij de stroppendragers: de tijdelijke voorstelling van de boekontwerpkunst van Henri Van de Velde, eerder bekend als architect, was daarbij een incentive om het Design Museum eens aan te doen. Het kan immers niet altijd het Huis van Alijn zijn. De tijdelijke tentoonstelling op zich was de moeite, evenals de vaste items, zoals een origineel van onze eigenste Wassily-stoelen van Breuer en voorwerpen van onder andere Piet Stockmans.

Het bezoek aan Gent zou worden afgerond met een kort bezoek aan de St. Baafskathedraal, de Gentse concurrentie voor de Antwerpse kathedraal, met een schitterend koor (nu helaas afgeschermd voor herstellingswerken) en een knappe Romaanse crypte.

Hoewel het de bedoeling was om enkel wat na te kaarten bij pot en pint in het overliggende Kapittelhuis, werden we onvermijdelijk verleid door de geurende schotels die rondom ons werden rondgedeeld, en konden we niet anders dan zelf ook de spreekwoordelijke proef op de som te nemen, al ware het maar om mijn blog met enkele culinaire lijnen meer te kunnen aandikken. Geen hoogdravende keuken, maar verzorgde brasserieschotels als steaks en brochettes met frietjes aan redelijke prijzen, of een zoete namiddagpauze, maar alles in een heel gezellig en nog vrij onontdekt kader (of kwam dat gewoon door het regenachtige weer?) - behalve dan door dat andere koor van zingende Duitsers die achteraan voor de animatie zorgden.

En zodoende zat er weer heel wat beweging in de voorbije week. Net als in het bezoek op ons terras trouwens...

Get busy

De periode van Nieuwjaar tot Pasen is voor de doorsnee werkende mens die niet in het onderwijs of de ambtenarij actief is altijd heel lang, aangezien er geen gratis verlofdagen te rapen vallen voor Paasmaandag, en je niet onmiddellijk aan je nieuwe oogst verlofdagen wil beginnen, omdat het jaar nog lang is en je met de 20 à 30 te verdelen dagen zorgvuldig moet omspringen.

De beste manier om de tijd door te komen en je ei kwijt te kunnen, is dan ook om af en toe de teugels te vieren tussendoor, zoals bv. maar weer eens een restaurant uit te proberen in de hoofdstad op een avond in de week. Zo bracht een ex-collega me op een goeie woensdagavond bij Ma Folle de Soeur, op de Charleroisesteenweg (zijstraat van de Louizalaan). Bij het binnenkomen krijg je onmiddellijk een zuiders gevoel, omwille van de ontspannen sfeer, de eenvoudige inrichting en de ongedwongenheid van de dames die er de show runnen. Ondanks het zuiderse gevoel, staan er toch een paar typisch Belgische gerechten op de kaart, zoals verschillende variaties op “stoemp”, americain met friet en o.a. konijn met krieken (al dan niet met Gaia-permissie gekweekt – het konijn, niet de krieken). Behalve de sfeer en het late tijdstip waarop de meeste bezoekers binnenkomen, passen ook de prijzen van de maaltijden en bijhorende wijnen volledig in de zuiderse levensfilosofie. Zoals in zoveel leuke restaurants in de hoofdstad is het jammer genoeg pour les Flamands la même chose, mais bon : dat maakt het er niet minder lekker op.

Tijdens het weekend werd eindelijk, na de vervaldatum, de cadeaubon van Kunst in Huis ingewisseld tegen twee tijdelijke werken, die hun weg naar de muur nog moeten vinden en nu redelijk onzichtbaar staan te acclimatiseren in onze living.

Maar eerst en vooral wordt onze aandacht aan de vooravond van het verlengde weekend vooral opgeslorpt door het drukverlies op onze verwarmingsketel dat, tot nader orde, (hopelijk alleen) te wijten is aan een lek bij een van de radiatoren. Een beetje vroeg voor een huis dat nog geen 10 jaar oud is, en hopelijk blijft het ook bij die ene lek, maar dat zal nader onderzoek in de komende dagen hopelijk boven water brengen. En zo...blijven we bezig.