Tuesday 6 January 2009

Take the A Train

De voorbije twee dagen waren, naast momenten van uitgebreide kennismaking met mijn nieuwe collega's, vooral ook dagen van een eerste en diepgaande confrontatie met mijn nieuw vervoersmiddel, de trein. En laat dat nu toevallig ook de eerste twee dagen zijn waarop België nog eens mag meemaken hoe een echte winter ook alweer aanvoelt en de global warming iets uit een verre boze droom lijkt. De combinatie van deze twee is gewoonlijk zo'n beetje als de mengeling van water en vuur...het ene gaat uit en het andere verdampt en het resultaat is niks, behalve een beetje stoom ofte gebakken lucht.

Daar waar ik in het verleden alleen vanuit mijn warme autozetel een beetje vanop afstand via een sporadisch nieuwsbericht mocht vernemen dat hier en daar een trein was afgeschaft, of er weer vertragingen waren, al dan niet door stakingen, zat ik nu midden in de actie om de hegemonie van de NMBS aan den lijve te ondervinden. Terwijl de heer Descheemaecker enkele weken geleden nog hoog van de toren stond te blazen over de kwaliteit en de groei van zijn product, en zelfs al watertandend aan een beursnotering dacht na 2010, waren deze eerste twee dagen weer kommer en kwel voor de reiziger. Voor mijn hele "treincarrière" betekent het in ieder geval al 80% vertragingen. Dat belooft.

De eerste dag werd er nog gezocht naar excuses (het weer, een bovenleiding...) en werd er nog hier en daar door een stationschef met beroepseer excuses aangeboden; vandaag was het vooral wachten op treinen die al dan niet kwamen, zonder dat er enige verklaring of excuus werd gegeven. De treinen die wel reden leken opzettelijk tergend langzaam te gaan rijden, om er zeker voor te zorgen dat die ene trein die met drie kwartier vertraging in het volgende station aankwam, ook nog werd gemist. Naast het feit dat de NMBS blijkbaar vindt dat ze de reizigers totaal geen verantwoording verschuldigd is, laat ze ze dan ook nog letterlijk in de kou staan. Toen de trein in Mechelen zonder enige verklaring ("een gesprongen bovenleiding" lijkt me een iets te veel gebruikt en dus veel te vaag excuus) maar liefst 45 minuten later zou komen opdagen, wou ik het buffet - in stations met enige omvang toch een vanzelfsprekendheid, zo dacht ik - opzoeken om een beetje te gaan opwarmen, maar ook dat was buiten de hegemonie van de NMBS gerekend: het buffet in kwestie was blijkbaar ook staatseigendom en dus, wat dacht u, enkel open tijdens de kantooruren. Het enige wat de gestrande reizigers restte was een beetje stampvoetend te gaan samenhokken in de lokettenzaal, waar nog een vage zweem hing van iets wat op een tijdelijke verwarming had geleken (zonder twijfel ook enkel tijdens de kantooruren), die regelmatig bruusk werd onderbroken door een snijdende wind van buiten, want de enige aanwezige warmte moest natuurlijk ook de wereld uit geholpen worden door middel van schuifdeuren die bij de geringste beweging of schaduw een tiental seconden wagenwijd openbleven. (Als het zo koud is en er geen spoor van global warming te bespeuren valt, moet de NMBS immers wat meer haar best doen om die alsnog na te streven en aldus aan de statistieken tegemoet te komen.)

Als de heer Descheemaecker halsreikend uitkijkt naar de liberalisering van het spoor om zijn oude madame op de beurs te keilen, kijk ik alvast halsreikend uit naar de Europese concurrentie die hopelijk een betere treinservice zal aanbieden, en deze oude madame onverwijld naar het "oudmannekeshuis" verwijzen...

1 comment:

Marrek O'Polo said...

Hou het maar bij de "Love train"...