Gedichtendag schoof traag aan mij voorbij als de kano onder de maan op de lange rivier naar zee, en mijn gedachten aan gedichten werden langs het hoogriet en de laagwei begeleid door de kadans van de trein, die mij gedwee weer naar huis bracht...
Terug thuis wachtte de confrontatie met de harde realiteit: Bertje den Bleiter is niet alleen het paard van Troje binnen de SP.A, maar is aan een ware veldtocht van zelfdestructie bezig, waarin hij alles en iedereen in zijn val meetrekt. Kampt hij ook met een gebrek aan aandacht, of beseft hij gewoon dat zijn politieke carriere ten dode is opgeschreven, en kan het hem daardoor niet meer schelen wat de gevolgen van zijn ondoordachte en onintelligente uitspraken zijn? Door de tragische gebeurtenissen in Dendermonde te vergelijken met de Israelische aanvallen op Gaza haalde hij zich niet alleen de woede van de joodse gemeenschap in Belgie op de hals, maar hij bracht het hele land ei zo na ook in een diplomatieke rel met Israel. Er volgde een officiele protestbrief van de Israelische ambassadeur aan ons land, en Minister van Buitenlandse Zaken De Gucht zal nog zijn best mogen doen om voor het Bertje met plaatsvervangend schaamrood op de wangen dit brandje te blussen. Hij heeft dus niet alleen van politiek, maar ook van diplomatie geen kaas gegeten.
En wat blijkt? Ondanks dit alles blijft de Delilah van de SP.A hem onvoorwaardelijk steunen en het vertrouwen behouden. Van de Limburgse buiten naar de Mechelse binnenstad verhuizen blijkt toch niet zo bevorderlijk voor de mentale gezondheid.
Misschien kan het Bertje zich nog van enkele andere partijkaarten voorzien, kwestie van de zakken toch nog te kunnen keren als de rode burcht door z'n leden wordt bestormd en de boze heks wordt verdreven. Want hoe lang gaan de militanten van deze partij dit nog pikken, zeker nu aan de andere kant van de taalgrens haar Franstalige counterpart nu toch aanzet heeft gegeven tot iets wat enigszins op een grote kuis gelijkt?
Ik kan hem alleen maar doorverwijzen naar de Wikihow-website: als hij er geen leidraad vindt om aan politiek of diplomatie te doen, dan kan hij er toch terecht voor heel wat nuttige hobby- en bezigheidstips voor wanneer zijn politieke carriere helemaal ten grave gedragen is. Want nu kan hij echt niets meer doen to make it better.
Voor de zoveelste keer is iemand door het lint gegaan om onduidelijke redenen, met verschrikkelijke en tragische resultaten tot gevolg, en nu zijn ook dicht bij huis weerloze kinderen gedood zonder aanwijsbare verklaring. Een mens gaat zich afvragen waar het met de mensheid naartoe moet, als dit soort onzinnige en zinloze "wraakacties" zonder aanleiding steeds vaker gaat voorvallen.
Om eventjes aan deze wereld te ontsnappen, brachten we een bezoekje aan het Gentse museum Huis van Alijn, al jaren een van mijn persoonlijke favorieten. We gingen vooral naar aanleiding van de tentoonstelling "Aan de speltafel!", die een kijkje zou bieden in de geschiedenis van de bordspellen, maar eerlijk gezegd was dat een beetje een tegenvaller. De tentoonstelling op zich, die was opgesteld in "de kapel" bestond nl. vooral uit dozen van oude spelletjes, en posters die niet meer waren dan nog eens kleurenkopieën van dezelfde dozen, maar dan uitvergroot. De inhoud van de dozen was niet zichtbaar, en er konden ook geen spellen worden uitgeprobeerd (al liet de voorafgaande reclame voor de tentoonstelling dat wel uitschijnen), en we bleven dus een beetje op onze honger zitten.
Gelukkig is de vaste collectie van het museum, dat een overzicht biedt van het leven in de 20ste eeuw, en vooral hoe eenvoudig dat leven was, zonder de complexiteiten van onze hedendaagse maatschappij, altijd opnieuw leuk om te zien, en dus is het nooit een verloren bezoek. Vooral een aanrader voor mensen met kleine kinderen en kleinkinderen, want voor de allerkleinsten is er altijd een interactief bezoek met vragen om op te lossen. In de museumshop komen de verzamelaars van antiek speelgoed dezer dagen aan hun trekken, en voor ons was het even een stapje terug in onze jeugd, met o.a. flipperballen, kaleidoscopen, tollen enz. Eenvoudig, maar toen even leuk als vandaag de PCP en de Gameboy.
En de afsluiter? Die gebeurde, als echte zondagstoeristen, in het gezelschap van een Mammelokker en Klokke Roelandt in het Waterhuis aan de Bierkant. Heel gewoon...
Gisteren is hij dan eindelijk officieel aangesteld, de eerste zwarte President van de Verenigde Staten van Amerika. De Amerikaanse kiezers hebben resoluut gekozen voor een breuk met de politiek van Bush & Co., en hebben daarmee meteen voor een historisch resultaat gezorgd: voor het eerst in de geschiedenis van de Nieuwe Wereld werd een zwarte benoemd in het hoogste ambt ter wereld.
Hij heeft veel commentaar en tegenstand gekregen uit verschillende hoeken; voor de enen was hij te jong, voor anderen te zwart, voor nog anderen niet zwart genoeg, en voor velen beloofde hij te veel dat hij daarna niet zou kunnen nakomen. (So what? In Belgie krijgen we elke verkiezingen opnieuw allerlei dingen op de mouw gespeld die de volgende jaren nooit worden nagekomen, en geen haan die ernaar kraait, om vervolgens de volgende verkiezingen weer op dezelfde manier te stemmen.) Toch kreeg hij felicitaties van de hele wereld, die opgelucht ademhaalde dat het hoofdstuk met de Texaanse cowboy nu eindelijk achter de rug is. Zelfs van eerste minister Poetin (nog steeds de president achter de schermen) die zijn eigen Russisch-positieve zelf was en toch maar weer een waarschuwing meegaf, nl. dat de hoop en de verwachtingen niet te hoog mochten zijn.
Maar, het feit alleen al dat deze man, van een blanke Amerikaanse moeder en een zwarte Keniaanse vader, het zover schopt, terwijl, zoals hij zelf aanhaalde, zijn zwarte medemensen nog verscheidene jaren na de post-bellumperiode, voor verschillende diensten op een aparte (of geen) bediening moesten rekenen, is op zich het allergrootste bewijs dat een dergelijke verandering mogelijk is, en hiermee ook al gebeurd is. Zijn eerste werkdag, waarin hij een hele reeks maatregelen doorvoerde die in de lijn van zijn beloften liggen, en maatregelen opschortte die de regering Bush nog trachtte door te drukken, laten ons alleen maar het beste verhopen voor de toekomst. Yes, he can, en de change die ze nodig hebben zal er ongetwijfeld bij mondjesmaat wel komen. Met of zonder het enthousiasme van Poetin!
Vandaag is het volgens de psychologen weer “Blue Monday” of de meest deprimerende dag van het jaar.
Behalve het feit dat het sombere winterweer de mensen depressief maakt, is er blijkbaar onderzoek naar verricht dat de derde maandag in januari de zwaarste is voor sombere gedachten omwille van enkele andere feiten.
De meeste mensen realiseren zich nu dat de meeste van de goede voornemens die ze tijdens de overgang van oud naar nieuw hebben gemaakt alweer lang vervlogen zijn (Tell me about it!). Maar ook blijkt dat ze nog steeds blut zijn van de feestdagen, dat de nieuwe rekeningen alweer binnenkomen tegen het einde van de maand, maar dat hun loon nog even op zich laat wachten.
Aan mijn goede voornemens probeer ik toch nog in zekere zin tegemoet te komen, zij het dan op aloude Belgische wijze, half en half, in de buurt komend, mits enig compromis tot iets dat erop lijkt...
En verder is het uitkijken naar wat de vrolijkste dag van het jaar zou zijn: dat is de vrijdag die het dichtste in de buurt komt bij de dag in juni waarop de zomer begint (21 juni). Maar eerst nog even nagenieten van de winter, die nu toch echt wel even in het land geweest is.
Als naar goede gewoonte komt van de goede voornemens die tijdens nieuwjaar werden gemaakt weer niks in huis. Het dieet is nog ver van mijn bed, om de simpele reden dat je overal nog om de oren wordt geslagen met drinks en etentjes die mensen (ongetwijfeld als onderdeel van hun eigen goede voornemens) om de haverklap beginnen in te richten. Bovendien zitten er onder de collega's bij Bruegel echte lekkerbekken die elke middag ergens anders naartoe gaan om hun eten te gaan halen, waarna er aan tafel ook nog regelmatig over culinaire aangelegenheden wordt gepraat. Van een simpele boterham is er dus nauwelijks nog sprake, al probeer ik toch een paar keer per week aan de verleiding te weerstaan, vooral omdat er 's avonds thuis ook nog dient gekookt.
Maar! We hebben bij wijze van eigen kerstgeschenk een sapcentrifuge ofte 'juicer' gekocht, met een DVD van 'The Juice Master' erbij, om onze intake van vitamientjes duchtig te verhogen. Daarmee is meteen het tweede voornemen - meer fruit eten - al ingevuld. Goed begonnen is half gewonnen...
De ministep staat weerom onaangeroerd stof te vangen in een hoek (dit keer van de living), nadat is gebleken dat meermalig gebruik het toestelletje steeds luidruchtiger maakte. Of dat aan het toestelletje zelf ligt, of juist aan mijn nood om op dieet te gaan, laat ik in het midden. Misschien toch maar weer een bezoekje aan Decathlon brengen om een ander tijdverdrijf te zoeken? De vraag is alleen wat. Is er nog leven na het basketbal, en vooral: hoe krijg ik die luie kont uit de zetel als er buiten onaangename temperaturen heersen?
Het lezen daarentegen loopt wel wat vlotter. Dat kan ook moeilijk anders, aangezien gaan werken met het openbaar vervoer je op een dag toch wel zo'n 2 uur oplevert waarin je je op niks anders moet concentreren, tenzij dan op de vertragingen en de perronswijzigingen van de NMBS. In ieder geval wordt mijn boekenwurmgehalte op die manier sterk verhoogd. De kast zal wel niet gauw uitgeput geraken, en mocht dat gebeuren dan is er nog altijd de Puurse bibliotheek.
Gelukkig lopen de strijk en het bloggen vooralsnog als gepland. Laat de inspiratie maar komen! Desnoods met een C130 vanuit Kongo...
Dagenlange opbouw naar dat ene moment, het meten van temperaturen en ijsdiktes, het nauwgezet volgen van de weersvoorspellingen, en met angst in het hart vernemen dat de dooi dra terug zal intreden. Maar nog voor de dooi kon toeslaan, was het eindelijk tijd om, welgeteld 12 jaar na de winter dat 'ons Moe' slechts twee maand voor haar 84-jarige verjaardag naar de eeuwige patattenvelden vertrok, de ondertussen minstens 20-jaar oude ijzers onder te binden en al schuivend de strijd met de zwaartekracht aan te gaan. Aanvankelijk nog een beetje onwennig en traag, kwakkelend en bevend, met de angst om onderuit te gaan en het trillend hernieuwd herkennen van spieren die al een tijdje niet meer werden gebruikt, maar gaandeweg toch vlotter, sneller en met steeds meer plezier...
Het meegekomen neefje gaf, na de oude schaatsen ook eens te hebben uitgeprobeerd, toch liever de voorkeur aan het direct contact met het ijs.
Praten en terwijl op bevroren sneeuw schaatsen zonder te kijken waar je naartoe gaat, gaan niet samen, en...boem! 0-1 voor de zwaartekracht!
En hoe leuk het ook na al die jaren nog is, het blijft ook steeds opnieuw een zalig gevoel om na anderhalf uur schaatsen de dingen eindelijk terug te mogen uittrekken.
Hopelijk moeten we nu geen 12 jaar meer wachten!
*De foto's zijn genomen met gsm en daardoor van mindere kwaliteit.
Het is weer een bewogen week geweest, met de meest markante, ongelooflijke, schandalige en buitenissige berichten die ons via de media bereikten.
Een Britse journalist van de vooraanstaande krant The Times schreef een column waarin hij beweerde dat onze nationale stripheld Kuifje eigenlijk een homo is. Naast de irrelevantie van de zogenaamde indicaties waarop hij steunt om dat te bevestigen – zo bijvoorbeeld het feit dat hij in de boeken nauwelijks contact heeft met vrouwelijke personages, hij nooit over zijn familie praat en een geheim agent is; dingen die typisch zouden zijn voor homo’s – roept dit bij mij veeleer een Mitterandsiaanse reactie op: “Et alors?”. Aan de vooravond van Kuifjes 80ste verjaardag zit er niemand op dit nieuws te wachten, vooral niet omdat het bovendien ook nog oud nieuws is. Tik op Google maar eens een keertje de woorden “Tintin” en “gay” in, en je vindt allerlei artikels, blogs, tekeningen en insinuaties die jaren teruggaan, dus het is niets nieuws onder de zon. Nochtans stond even heel de Franse en Belgische media (die zich alletwee aangesproken voelden) op z’n kop, en kwamen er zelfs psychologen aan te pas om het tegendeel te bewijzen en alle stellingen in de column te weerleggen. Je zou nochtans verwachten dat er op dit ogenblik ernstiger nieuws te melden is, en dat dergelijke trivia (al is de 80ste verjaardag van Kuifje daarmee natuurlijk wel goed in de verf gezet) hadden kunnen wachten tot het echt komkommertijd is, als bijvoorbeeld het conflict in het Midden-Oosten eindelijk eens gaat ophouden.
Want daar komt het echte verontrustende nieuws vandaan: de Verenigde Naties en het Internationale Rode Kruis hebben meegedeeld dat Israel bij het conflict in Gaza de internationale conventies, en dan vooral de conventie van Genève, die in oorlogsgebied boven (grond)wetten, de Koran, de Bijbel en de Thora staat, op ongeziene wijze schendt: hulpkonvooien van het Rode Kruis worden beschoten, het transport van hulpgoederen en slachtoffers wordt opgeschort of belet, zodat Palestijnen in hun huizen doodbloeden en niet aan voedsel geraken; er heerst een totale humanitaire crisis. De Israëli tonen hun ‘goodwill’ door elke dag een gevechtspauze van drie uur in te lassen, wat uiteraard een belachelijk korte tijd is om alle miserie op te ruimen. Je zou denken dat wat de voorouders van dit volk zowat 60 jaar geleden hebben meegemaakt, hun nakomelingen tot een minimum aan inschikkelijkheid zou aanzetten ten aanzien van gevangenen of slachtoffers van het oorlogsgeweld, maar integendeel, ze lappen nu de meest elementaire overeenkomst in conflictsituaties aan hun laars. Inderdaad, de aanvallen van Hamas zijn ook verwerpelijk, maar de situatie die er nu heerst begint eerder op een door blinde haat gevoedde uitroeiingsactie te gelijken. Wie De weg naar Mekka van Jan Leyers heeft gelezen, kan alleen tot de constatatie komen dat deze godsdiensten, hun gevoeligheden en de politiek die eraan gekoppeld is, zo complex zijn en zo ver teruggaan, dan niemand er nog klaarheid in kan scheppen; zijzelf niet, laat staan de (christelijke) westerse landen. Het is alleen jammer dat de geesten van die volkeren zich in een dergelijke primitieve staat bevinden, dat ze denken er met meedogenloos geweld een oplossing voor te kunnen vinden, en dat dit ten koste gaat van onschuldige en jeugdige mensenlevens.
Gelukkig zijn er ook gekke verhalen die het nieuws een beetje kleuren, zoals de Fries die in zijn eentje de Elfstedentocht ging schaatsen, tegen alle raadgevingen in, want het ijs is nog bij lange na niet sterk genoeg. Na drie kilometer zakte hij door het ijs en hij legde bovendien de helft van zijn tocht met een mountainbike af, waarmee hij nog een boete haalde omdat hij op een snelweg terechtkwam. Zijn schaatstocht legde hij overigens af op houten schaatsen, omdat die beter zouden zijn om te klunen. Uiteindelijk deed hij er 18 uur over, na nauwelijks te hebben getraind.
Ook in Belgie stijgt de schaatskoorts; de schaatsenverkoop in sportwinkels kent ongekende pieken, en voor verschillende jonge tieners zal het overigens de eerste keer zijn dat ze eens over natuurlijk ijs kunnen lopen, want de laatste keer dat het zo koud was, is alweer geleden van de winter 1996-1997. Dit weekend zal het dus over de koppen klunen worden, want het zal druk zijn op de Vlaamse vijvers, vooral omdat voor volgende week de dooi weer is aangekondigd. En wie weet hoe lang het door de global warming dan nog zal duren eer we nog een keertje zullen kunnen schaatsen...
