Het was stilletjes begonnen, gisteren al, met hoop op toch maar een klein beetje van wat anderen al ruimschoots hadden ontvangen. Het is al een tijdje geleden dat we het nog gezien hadden, zeker zo vroeg voor Kerstmis, en doorgaans is het niet voor ons weggelegd. Het kleine proevertje dat we vannacht hadden gekregen, was vanmorgen bij mondjesmaat weer weggetrokken, en, bescheiden als we zijn, durfden we niet hunkeren naar meer.
En toch... net na twee uur vanmiddag had het zich weer gemanifesteerd. Eerst heel sporadisch en van niet zo’n grote omvang, zelfs stilzwijgend en een beetje ongeordend; nu eens zeer fijntjes, dan weer lag het er vingerdik op. De fauna en flora rondom ons wist er niet goed weg mee; het was voor sommigen een volledig nieuwe ervaring. De vogels in de tuin verscholen zich onder het zeldzame gebladerte dat nog restte; een eenzame roos hield nog moedig stand. Voor ons was het als een blij weerzien met een verre vriend, één die alles met verstomming slaat en tot stilstand brengt, met de mantel der liefde toedekt, en de bruinrode kleur van vergankelijkheid van onze wereld voor een tijdje afschermt van het weemoedig herfstoog, om stilletjes plaats te maken voor de kleur van de zuiverheid.
De sneeuw, beste mensen, is weer in het land...
Wit, de optelsom van alle kleuren samen; symbolische kleur voor alles wat smetteloos en clean is, maar in het christelijk geloof ook voor verschillende feesten en heiligen. Het neemt geen warmte op en straalt geen warmte uit, en misschien is het in China daarom ook de kleur van de Dood.
Welk symbool men er ook aan verbindt, niets is zo mooi als een tuin die je van in de warmte achter het winterraam ziet omgetoverd worden tot een Winterwonderland.
