Maria, Maria, ik hou van jou

Afgelopen zondag hebben we nog maar eens een beetje toerisme in eigen streek gedaan, en zijn we gaan kijken naar de jaarlijkse Maria Ommegang in Kalfort. Dat ligt naast Puurs, tussen de N16 en Breendonk, en staat in de streek al jaren bekend voor haar jaarlijkse “Kalfort Kermis” in augustus, gewoonlijk rond 15 augustus, dag waarop in het Antwerpse de enige echte Moederdag wordt gevierd. “Kalfort Kermis” is tevens ook een beetje een mythisch gegeven, want de locatie waar de ouders van ondergetekende elkaar zowat 53 jaar geleden leerden kennen, één van de "hot spots" van het uitgangsleven in de jaren '50, en zonder dat historisch treffen zou er uiteraard van mij en mijn siblings geen sprake zijn geweest.

De jaarlijkse Maria Ommegang vindt plaats op de tweede zondag na 15 augustus en dateert al van 1600, toen de Kalfortenaren voor het eerst in processie door hun dorp trokken met het beeld van Onze-Lieve-Vrouw ten Traan, dat in de plaatselijke kapel werd vereerd en aangeroepen tegen oogziektes en heesheid (volgens de overlevering en plaatselijke wijsheden niet zonder enig succes). In 1988 werd de processie volledig hervormd en enigszins gemoderniseerd, en in de streek is ze nog altijd springlevend, en trekt ze nog altijd enorm veel bezoekers. Ze kadert in een hele feestweek, waarvoor heel wat plaatselijke bewoners graag vakantie nemen.

Onder het goedkeurend oog van enkele hoogwaardigheidsbekleders zoals o.a. onze gemeentegenoot minister-president Kris Peeters beeldde de processie in de straten van Kalfort de geschiedenis van het dorp uit, met een heleboel figuranten, en met een historisch en een modern gedeelte. Enkele delen van de processie hielden halt en speelden een korte sketch ten behoeve van het publiek. Al bij al een leuke toeristische activiteit, van het soort waar je in het buitenland gemakkelijk 40 km voor omrijdt, maar in eigen streek gewoonlijk niet veel aandacht hebt. Een foto-impressie…

Happy days are here again

Na een korte thuisblijfvakantie tijdens deze euh… zomer, en nagenoeg volledige inactiviteit op sportief vlak (een 2-tal korte fietstochtjes niet te na gesproken) is begin augustus het basketbalseizoen weer van start gegaan. Voor mij vanaf nu echter finaal van naast de lijnen van het veld, hetzij als coach van de “Pupillen Mix” van Kangoeroes, hetzij als supporter van mijn ex-medespeelsters van Dames Basket Willebroek.

Het is ondertussen alweer enkele jaren geleden dat ik nog trainer en coach van een jeugdploeg was, en behalve dat het weer even zal duren voor ik terug in het ritme zit, mag ik dit jaar ook nog met een nieuw project van start. De basketbalbon/d/zen hebben beslist dat jongens en meisjes tot de leeftijd van 13 jaar zonder problemen samen kunnen trainen en spelen, omdat hun fysieke ontwikkeling tot dan ongeveer gelijkloopt. En aangezien de meisjes en jongens van die leeftijd met te weinig waren voor twee afzonderlijke ploegen, besloot de jeugdwerking van Kangoeroes om de bond daarin te volgen en haar eigen “Pupillen Mix” (die gemakshalve dan zo maar wordt genoemd) te vormen. Nog weinig aanwezigen op de eerste dagen van de training, omwille van vakantiegangers, basket- en andere kampen, kwetsuren, enz., maar sinds de tweede week zijn er toch al wat meer belangstellenden komen opdagen. Tot dusver nog weinig over te melden, behalve dat er een paar praatgrage exemplaren tussen zitten (meisjes…uiteraard of wat dacht u?), dat de eerste trainingen nog gepaard gingen met blaren wegens nieuwe-schoenen-die-onmiddellijk-moeten-geshowd-worden, en dat er al heel wat werd gezeurd en gepuft omwille van de zwaarte van mijn trainingen (al zal de warmte die overal in de sportzalen binnenhangt daar ook wel iets mee te maken hebben).

Wat me wel opvalt is dat mijn leeftijdsgenoten zo’n 25 jaar geleden veel minder moeite hadden met die warme sporthallen en de zwaarte van de trainingen, en dat wij van nature uit toch wel fysiek beter in orde waren. Misschien moeten de ouders hun kinderen maar eens wat meer aanzetten om buiten te spelen in plaats van uit verveling voor TV of PC te hangen… In ieder geval heb ik zo’n gevoel dat dit ploegje mij nog wel wat avonturen en nieuws zal opleveren tijdens het komende seizoen, al was het maar omdat de bond er natuurlijk niet over nagedacht heeft dat ze op die leeftijd al wél voldoende ontwikkeld zijn om in aparte kleedkamers te moeten zitten!

Vorige week mochten we eindelijk nog eens naar een trouwfeest (iets wat in onze vriendenkring blijkbaar steeds minder voorkomt). Eén van mijn vriendinnen en wekelijkse drinkezusters Erika wandelde op 08-08-08 het gemeentehuis van Willebroek binnen aan de sterke arm der wet Ivan, om elkaar eeuwige trouw te beloven, “to have and to hold, for better or for worse” enz. Wij mochten de trouwlunch onder vrienden en familie meemaken in het Poussecafé (een overdadige maar overheerlijke barbecue van de hand van Michel), en ’s avonds was er een grote fuif in Nieuwenrode voor alle vrienden, kennissen en bekenden. De langste dag... (van de vorige week alleszins toch).

Vakantie in mijn straat

Voor het begin van onze vakantie kondigden zich niet bepaald zomerse temperaturen en weersomstandigheden aan. Of beter gezegd wel, maar dan typisch Ierse of Schotse die voor de gelegenheid het Kanaal even hadden overgestoken, met op sommige dagen dieptepunten tot maar liefst 12 graden. Aangezien ik het er met mijn van-huize-uit-gespeend vakantiebloed al bijzonder moeilijk mee heb om een dag “congé payé” niet te besteden buiten de landsgrenzen, en nog liefst ten zuiden van de 43ste breedtegraad met Ricard en olijven binnen handbereik, begeleid door het sussende gesis van duizenden cri-cri’s en een zacht koelende bries, is het niet onbegrijpelijk dat het de eerste dagen behoorlijk balen was.

Die eerste dagen werden dan ook doorgebracht met nog wat opruimingswerken om de sporen van de verhuis wat verder uit te wissen, enkele schuchtere decoratiepogingen van de reeds afgewerkte ruimte, en over het algemeen met “het vinden van de draai” in onze nieuwe woonst.

Om toch enigszins een vakantiegevoel over te houden aan dat septemberweer door eraan te ontsnappen, besloten we om hier en daar een uitstap in te lassen. Na een weekendbezoek aan de Mechelse zaterdagmarkt, werd de tweede week dus ingezet met een toch wel waterachtig bezoek aan Goes en Veere, dat ontaardde in enkele korte wandeltochten onder paraplu van de ene drankgelegenheid naar het andere restaurant, doch niet zonder enige spreekwoordelijke zonnestraaltjes: we konden de eerste mosselen proeven in het land van herkomst, en het stadje Veere was echt wel de moeite waard voor een kort uitstapje, zij het wellicht eerder in een ander klimaat.
Halverwege de tweede week vocht de Belgische zomer echter terug, en kregen we mooie dagen met zomerse uitschieters hogerop de thermometer. Reden te meer om er nog eens van te profiteren, en behalve enkele plaatselijke wandel- en fietstochten, bezochten we – eigenlijk meer omwille van jeugdherinneringen – Dinant. Onder hete temperaturen beklommen we de trappen van de citadel, om daarna bij te komen met een plaatselijk gevangen forel en vast te stellen dat de grote aantrekking van Dinant zich waarschijnlijk toch wel beperkt tot -12 en +70-jarigen, want dat er toch niet zo bijster veel te beleven valt.



Desalniettemin hadden we een zomers vakantiegevoel, en met een 'couque' als trofee werd het bezoek afgesloten.

Omdat vakantie in eigen straat ook daadwerkelijk tot nut heeft dat je eindelijk je eigen streek eens kan leren kennen, gingen we op wat tot dan toe de heetste zondag van de zomer was eens langs in het Fort van Liezele, dat op 5’ fietsen van ons huis ligt. Een indrukwekkend gebouw, waar er in de lente- en zomermaanden op zondagnamiddag bezoeken zijn onder leiding van een gids, waarbij je een zeer uitgebreid overzicht van een paar uur krijgt van wat er zich tijdens de vorige eeuw en vooral tijdens de twee wereldoorlogen tussen die muren afspeelde, en dingen te zien krijgt die ontoegankelijk zijn bij een (gratis) individueel bezoek. Het museum is nog volop in renovatie en kan alle inkomsten zeker gebruiken, dus liefhebbers van oorlogsgeschiedenis moeten zeker eens langsgaan. Het wordt overigens omgeven door een gracht en een natuurgebied, waar het mooi wandelen, fietsen en picknicken is.

Een beetje reclame maken kan nooit kwaad, en er is nog genoeg te zien, zodat we wellicht nog wel eens een keertje vakantie houden in eigen straat.