It's the end of the world as we know it

Een druk en bewogen jaar 2007 loopt stilaan naar zijn einde toe...

België heeft nog altijd geen regering - maar met een beetje geluk toch wel een interimregering tegen het einde van deze week, of toch niet, of toch wel... In Duitsland heeft men een vlaag van kindermoorden achter de rug, en ook in andere (welgestelde) landen is steeds meer sprake van kinderen die dood of levend, maar aan hun lot overgelaten worden teruggevonden... De kleine Maddie is nog steeds niet gevonden maar er is wel weer iemand die weet waar ze zou te vinden zijn, ... en de Franse président de la République Nicolas Sarkozy heeft een lief en het is een voormalig fotomodel...

De meeste uiteenlopende, waanzinnige, nietszeggende, wraakroepende, ontroerende enz. boodschappen worden in de media op ons losgelaten met een 'casualness' waarbij men zich stilaan afvraagt of er überhaupt nog iemand is die er enig gevoel bij heeft, werkelijk aandacht aan besteedt of een moment bij stilstaat. Een nieuwsitem dat de ene dag de ether wordt ingeblazen heeft enkele uren later al geen bestaansreden meer, of is door de massa alweer vergeten.

In hoeverre kan die onhoudbare stroom van informatie, kleine en grote nieuwsfeiten, nog iemand treffen, en vooral: wie heeft een boodschap aan de zoveelheid van "casualties"? Voor wie een poging doet om al deze nieuwsfeiten een beetje studie ten gronde te geven door alles met dezelfde interesse en empathie te bekijken, lijkt het alsof de wereld stilaan gek aan het worden is of steeds maar sneller draait, en dat er geen houden meer aan is...

De oplossing voor dit alles? SNEEUW!

De wereld (vooral dan het noordelijk halfrond) is dringend toe aan een goeie ouderwetse portie van deze witte warrelende wolligheid, die het land bedekt met de kleur van de onschuld en alles doet stilvallen tot een allesoverheersende rust. RUST! Uiteraard wordt er met kerstdag in zicht weer hevig gespeculeerd en door weermannen geïnsinueerd, maar de harde realiteit is dat het in ons eigen landje alweer een tijdje geleden is dat we nog enkele dagen noemenswaardige sneeuw hadden.



Mooi, niet?

Zij die naar de Alpen vertrekken hebben meer geluk...

Il est cinq heures...

Het uitstapje naar Parijs is alweer anderhalve week geleden, en lijkt een ver verleden, maar het was een absolute voltreffer, en zeker voor herhaling vatbaar.

Het hotel dat ik via internet geboekt had, de Villa Panthéon, is ideaal gelegen voor wie wat van de stad wil zien, en niet al te veel tijd in z'n kamer wil doorbrengen. Ondanks het feit dat ze pal in het "uitgaanscentrum" lag (vlakbij Boulevard St. Germain, in dezelfde straat als de Sorbonne en het Collège de France, op 10 min. stappen van de Nôtre Dame), kon ik ze via internet boeken voor een "luttele" 160 euro per nacht, daar waar andere, gelijkaardige (4-sterren)hotels in de buurt gewoonlijk rond de 220 euro schommelen. Weliswaar kleine kamers, maar zeer verzorgd, in Engelse stijl, met een gezellige bar, en door het dakraam uitzicht op een hel verlicht Panthéon. 's Morgens was er voor de liefhebbers een ontbijt voor 18 euro, wat naar Parijse normen niet zo duur is, in acht genomen dat dit een zeer uitgebreid ontbijtbuffet is waar je al een heel eind de dag mee doorkomt, en je doorgaans in Parijs voor een koffie met croissant al zo'n 9 euro betaalt.



De eerste dag na aankomst hebben we onder een heerlijk winterzonnetje doorgebracht in de ruime buurt van het hotel, met o.a. een bezoekje aan het Musée de Cluny, de Nôtre Dame, een romantische wandeling (cliche!) langs de Seine, een aankoop in de Engelstalige Shakespeare-boekhandel voor de obligate "Kilometer zero Paris"-stempel. Verder wat uitgebreide lèche-vitrine, een drankje in een Bar Tabac, de kraampjes van de bouquinistes langs de Seine afschuimen, enz. Kortom, een beetje typisch toeristisch gedrag om te ontstressen en ons niet te laten vastpinnen op de courante "must see's".

De avond hebben we doorgebracht in een druk bezocht sushirestaurant dat domweg werd aangeprezen in een tijdschrift, in de rue Monsieur Le Prince, waar het ene naast het andere bleek te zijn. Volgens de (snobistische) commentaren van enkele Parijse sites niet echt goede keuken, noch gezelligheid of service, geen echte Japanners, sushi niet volgens de kunst gesneden, en noem maar op, maar voor ons kwam het er gewoon op aan sushi te kunnen eten aan een prijs die niet zo buitenissig is als in België. En de vis was kraakvers, dus absoluut niks op aan te merken!

De zondag werd aangevat onder een gietende plensbui, een ideale dag dus voor wat gepland was, nl. een bezoek aan - vooral - de impressionisten in het Musée d'Orsay. We hadden nog andere plannen voor die dag, maar dat was buiten de zowat 800 andere toeristen die slanggewijs stonden aan te schuiven om binnen te geraken. We wisten met name niet dat de eerste zondag van de maand het Musée d'Orsay gratis inkom biedt aan al haar bezoekers, waardoor het natuurlijk uitermate druk was. Een tip dus voor iedereen die naar Parijs trekt: je kan gratis binnen op de eerste zondag van de maand, maar je moet er wel een slordige 1,5 uur aanschuiven voor over hebben... Maar het is uiteraard de moeite waard!

De maandag was fris maar weeral zonnig, en om de tijd wat te rekken hadden we opnieuw niet echt grootse plannen voor die dag, tenzij maar weer wat rondslenteren en een beetje pre-kerstshopping te doen. Om in de sfeer van de impressionisten te blijven, een bezoek aan Montmartre met z'n Moulin de la Galette, een wandeling langs het straatje waar Dalida haar laatste adem uitblies, de enige wijngaard van de stad en de vroegere Auberge Au Lapin Agile, waar nu een cabaret is gevestigd... Toerisme ten top!

De shopping viel gedeeltelijk in het water, doordat La Samaritaine gesloten was wegens langdurige werkzaamheden. Een blik op de site had zulks natuurlijk op voorhand kunnen duidelijk maken. Dan maar een flinke wandeling richting de Galeries Lafayette om aan onze shoppingdrang te voldoen. Teveel volk, de laatste uren voor de terugreis, niet echt duidelijk in het oog springende kerstcadeaus, enz. maakten dat het niet echt een groot succes was. De volgende keer zeker een lijstje opstellen! Gelukkig maakte de aanwezigheid van de in België nog steeds niet verkrijgbare Jelly Beans veel goed.

Parijs, altijd genoeg te zien en te doen...

Opzij opzij opzij...

De laatste aanloop naar een welverdiende kerstbreak is nog volop gevuld met allerlei boeiende (en minder boeiende) activiteiten.


Terwijl het basketgebeuren op een laag pitje staat wegens te weinig ploegen in provinciale en dus ook te weinig wedstrijden, proberen we onze dagen te vullen met de zoektocht naar een huis. Niet zo eenvoudig, want over smaken en kleuren valt niet te redetwisten (dat wisten de Romeinen al), maar bovendien is ook de locatie niet zo eenvoudig. Ofwel is het huis knap, maar slecht gelegen; ofwel is het goed gelegen, maar kost het teveel; ofwel is het lelijk, maar dan weer goed gelegen. Het is ook altijd wel wat. In ieder geval wordt er dezer dagen wat op het net gesurft, en dan vooral op Immoweb, want daar zit zowat alles op verzameld, particulieren en immokantoren. Al zijn er uiteraard nog oneindig veel andere sites waarop je af en toe een pareltje kan vinden, dat niet altijd even aangenaam is voor het budget.



Sommige mensen raden ons zelfs aan om zowaar te bouwen, maar behalve het feit dat je dan al een jaar of langer op je huis moet wachten, en bepaalde delen wellicht in 20 jaar nooit afgewerkt geraken, heeft geen van beide eigenlijk een baksteen in de maag, en willen we liever een kant-en-klaar exemplaar kopen. Maar de prijzen swingen op dit ogenblik de pan uit, en iedereen vraagt eender wat voor zijn huis, zodat je voor de prijs van een oude en verwaarloosde middelmatige woning van de jaren '50 op een andere plaats maar liefst een modern en gerenoveerd huis uit de jaren '70 vindt. De zoektocht zal dus nog wel wat tijd in beslag nemen.


Ondertussen heb ik vorige week ook mijn ontslag gegeven, om binnen enige tijd te beginnen op een nieuwe en totaal andere job, en met name bij Australiërs. In mijn contract bij Goodman is alvast opgenomen dat ik occasioneel reisjes naar het buitenland zal moeten doen, als "part of the job". Dat zal vooral in Europa zijn, maar laat ons hopen dat het mij ook eens tot op de hoofdzetel "down under" brengt! Kwestie van het ticket niet zelf te moeten betalen...


Terwijl ik de laatste zaken afrond bij mijn huidige werkgever, had ik afgelopen zaterdag ook nog een leuke activiteit georganiseerd met de collega's, alhoewel het een vrij onfrisse aangelegenheid was: een bezoek aan de Antwerpse ruien. De wandeling in de zogenaamde "buik" van Antwerpen onder leiding van een gids, was eens een andere manier om de stad te ontdekken, met interessante verhalen over de geschiedenis en de groei van de stad van de 12de eeuw tot nu, aangevuld met leuke anekdotes met betrekking tot de verschillende stadswijken. Het geheel werd afgesloten met een middeleeuwse lunch in de het kelderrestaurant De Grootte Ganz in de Pelgrimstraat, dat tegen alle verwachting in (gezien het toeristische imago) toch wel een meer dan behoorlijke maaltijd op tafel zette, die alleen met één lepel mocht worden genuttigd. Ik geloof nooit dat de middeleeuwers hun hompen vlees aten met maar één houten lepel in de hand, maar het zorgde uiteraard wel voor enige hilarische toestanden aan tafel...


En terwijl er ondertussen naarstig wordt verder gebouwd aan een regering, gaat het bij ons binnen een dikke twee weken weer richting zuiden, en wel naar... Parijs!

On dirait le sud

Het politieke gebakkelei dat men onder de noemer "regeringsvorming" klasseert en dat nu al meer dan 150 dagen aanhoudt, heeft gisteren weer ongekende proporties aangenomen. Ik vermoed dat de doorsnee burger in heel het land (of wat daar nu nog moet voor doorgaan) met ingehouden adem het gevecht gadeslaat tussen de haan en de leeuw, en bang afwacht wanneer het land nu uiteenbarst, en wat de gevolgen daarvoor zullen zijn, mocht het zo ver komen. Het erge (en absurde) van de hele toestand is net dat het de politieke kaste is, die zich bezighoudt met kinderachtigheden en getouwtrek, terwijl de man in de straat er elke dag opnieuw moet voor zorgen dat de economie - zij het die aan de noord- of de zuidzijde - verder draait, en er elke dag weer (steeds duurder) brood op de plank ligt.
Voor het buitenland moet dit onwaarschijnlijk lijken, en gezien de moeilijke Belgische geschiedenis, ook totaal onbegrijpelijk. Om nog maar te zwijgen van ons imago. De Koning, die uiteraard de grootste vrees zal hebben voor het voortbestaan van zijn job, net nu de economie in het hele land zo goed draait dat de werkloosheid zijn laagste peil heeft bereikt, wil alvast dat Leterme verder werkt, en wil ook de plooien tussen noord en zuid gladstrijken. Wordt ongetwijfeld nog een paar dagen vervolgd.

Overigens is het aan de zuidzijde nog altijd leuk toeven. Op de dag van Allerheiligen stond er een bezoekje aan Alle-sur-Semois op het progamma, voor een bezoek aan onze vrienden die in een heel leuk chalet aan de oever van de Semois verbleven, met een wandeling naar Frahan, en uiteraard dat alles rijkelijk overgoten met spijs en drank... Het zuiden is altijd goed, zonder daarom ver te moeten gaan.

All the leaves are brown, and the sky is grey...

Ondertussen ligt de vakantie al ver achter mij, en door het vele werk is ze ook al lang vergeten, reden ook waarom ik ondertussen geen tijd meer had om te bloggen. Na meer dan een maand later blijken we ondertussen ook nog steeds geen regering te hebben, en wordt er nog steeds met communautaire modder over de taalgrens gegooid. Dus, zo goed als geen nieuws onder de zon.

Over zon gesproken, het lijkt er nu toch op dat we de richting uitgaan van een echte winter dit jaar. De temperaturen zijn navenant (lekker koud!), en de zon is ver te zoeken. De foto hiernaast, bij gratie van de Hogere Zeevaartschool, toont trouwens aan hoe Antwerpen (mijn werkplek) eruit ziet op dit eigenste ogenblik terwijl ik deze blog schrijf. Grijs, en stilaan donker om 18.22u.

Wat me dan weer op andere zeevaartlink brengt: in Boom (mijn woonplaats) wordt op dit ogenblik hard gewerkt aan een replica van de Belgica, waarmee de Gerlache naar Antarctica voer. Het betreft het zoveelste project van de vzw De Steenschuit, die langdurig werklozen tewerkstelt en een nieuwe opleiding biedt als scheepsbouwer, en op die manier al een paar mooie pareltjes afleverden.

En nu weer aan het werk...

C'est un beau roman, c'est une belle histoire...

Terwijl wij nog steeds wachten op een federale regering, en de discussies rond het al dan niet voortbestaan van België en haar monarchie hoog oplaaien – hoewel die kwestie totnogtoe niet ter discussie stond, maar de gemoederen van de bevolking worden bespeeld door enkele politici met een radicaal wishful thinking – maakt Vlaanderen zich alvast virtueel lekker te gelde. Alsof ons gewest nog niet genoeg het imago heeft een land van pensenkermissen te zijn waar alles alleen maar om eten en drank draait, gaat het dat nu ook nog op het net gooien. Maar, wie weet, misschien zijn er ook nog wel nuttige adresjes te vinden, of ideetjes om de honger te stillen, om op weekend te gaan, uitstapjes te doen, enz. op de site Vlaanderenlekkerland. Voor zover je niet naar “het buitenland” trekt, natuurlijk!

Het lijkt wel of er overal en altijd een algemene sfeer van onderhuidse onverdraagzaamheid heerst, die af en toe als een etterende puist openspat met de ene of de andere gewelddadige uitbarsting (excusez le mot), met de zoveelste “daad van zinloos geweld” zoals dat dan geblokletterd staat in de kranten. En kijk, het idee heeft nog niet eens een paar keer mijn verstand doorkruist, of er verschijnt in het Knack-nieuws het verslag van de wijze en nuchtere Nederlandse socioloog Abram de Swaan, die meteen weer zegt waar het op staat. Overschot van gelijk natuurlijk, al hoop ik maar dat hij geen heethoofd met lange tenen tegen het lijf loopt…

September is nog maar net van start gegaan, en de jonge hersentjes in de schoolbanken zijn nog niet eens opgewarmd, of op het werk draait alles weer terug op volle toeren. Tijd voor - eindelijk - een beetje vakantie voor mij! Na het inluiden van het basketbalseizoen komende zondag gaat het daarna, in goed gezelschap uiteraard, richting… Ardèche en zon! Goodbye, je reviendrai! Maar pas als mijn zonnecellen weer opgeladen zijn…

A la prochaine!

Enkel voor de sport

Zaterdag was het tornooi van onze basketbalclub. Vermits onze gebruikelijke sporthal De Schalk bezet was, moesten we voor een dag uitwijken naar de gemeentelijke sporthal in Klein-Willebroek, waar gewoonlijk Turuka speelt. Het was, met uitzondering van de 45 minuten training die ik in de loop van de vorige week 'even' had gehad, de eerste keer in 4 maand dat ik terug aan een wedstrijden begon, en ik mocht er meteen voor drie matchen tegenaan. Meteen ook de eerste keer met mijn "nieuwe" ploeg DBW 3, die dit jaar in 2de provinciale zal aantreden, na een verdienstelijke tweede plaats in derde provinciale te hebben behaald vorig seizoen. Mijn ploegmaats zijn nu nog een pak jonger dan die van vorig jaar bij DBW 2, maar het gaat er heel wat minder snel aan toe dan in landelijke. Verder mocht ik toch ook nog even DBW 2 uit de penarie helpen, omdat Evy daar met een gebroken hand zit na een vorige wedstrijd. Ondanks de matige temperatuur en het waterig zonnetje was het in de sporthal verschrikkelijk heet, maar zowel speelsters als entourage van de deelnemende ploegen deden hun best om dorst en honger tegen te gaan in de bar en aan het frietkraampje dat aan de ingang stond opgesteld. Niet echt het toonbeeld van gezonde sportvoeding, maar drie wedstrijden in een een bloedhete sporthal verdienden toch wel een frietje. Nog even en dan trekt het basketcircus weer op gang, al zal het voor mij vanaf nu heel wat meer vanop een respectabele afstand en met een mindere intensiteit zijn.

Nu niet alleen in Griekenland alles oververhit geraakt en dromen in vlammen opgaan, maar ook de Belgische politieke crisis niet geblust geraakt, wordt het laatste greintje Belgisch gevoel nog even in stand gehouden door onze sporthelden, en daar zijn er nu zowaar nog bijgekomen: sinds een paar weken is het aan de wereld (en wellicht ook aan de Belgen zelf) bekend geraakt dat er in ons land ook hockey wordt gespeeld. Het betreft hier uiteraard de variant op gras, en niet die op ijs, want daar zijn de Belgen ongetwijfeld niet glad en niet cool genoeg voor. Maar toch, we hebben dus een ploegsport die de Belgische driekleur mag gaan verdedigen op de Olympische Spelen in Peking. Sire, er zijn nog Belgen (en ze slaan de bal niet mis).

The magical mystery tour

Alsof het weer dat we dezer dagen ervaren de zomer nog niet erg genoeg maakt, zorgen onze politici nu ook nog voor een Belgische crisis. We worden dagelijks bekogeld met onheilspellende berichten over het nakende einde van België, het vertrek van Vlaanderen uit de Belgische staat, en nu zelfs een opiniepeiling die stelt dat 2/3de van de Vlamingen niet afkerig zou zijn van - oh afgrijzen! - een fusie met Nederland. Misschien kunnen sommige flaminganten zich nog eens goed verdiepen in de geschiedenis van Vlaanderen, om vast te stellen dat alles begonnen is met een gebied dat oorspronkelijk een leengebied van Frankrijk was, dat in de loop der eeuwen door zoveel volkeren is overspoeld en bezet (en dientengevolge er ook mee vermengd), dat het niet meer erg overzichtelijk is waaruit we nu precies voortkomen.

Bovendien wordt vandaag in de pers gemeld dat de 1/3 van de jongeren een bedroevende wetenschappelijke basiskennis heeft, en bv. nog niet eens weet dat de aarde rond de zon draait. In plaats van op politiek niveau onder andere te krakelen over kieskringen en dies meer, zouden de heren en dames politici beter wat meer tijd, geld en moeite steken in degelijk onderwijs. Want uit het hele politieke gekrakeel blijkt maar één ding: dat ook de politici denken dat de zon, de wereld en heel haar middelpuntvliegende kracht rond hen draait, en dat is iets waar noch Vlamingen, noch Walen beter van worden.

Maar om op een leuke noot te eindigen: gisteravond heb ik eindelijk mijn laatste Harry Potter beëindigd. Voor de mensen die het nog niet gelezen hebben ga ik natuurlijk niets verklappen, maar het was zeer zeker een verrukkelijk boek, en één van de meest meeslepende exemplaren. Het was met enige tristesse dat ik het heb dichtgeklapt, omdat het nu wel het onverbiddelijke einde was, nu de rode draad die door alle verhalen loopt in dit laatste deel volledig werd afgeknipt. Tenzij JK Rowling natuurlijk binnen enige termijn haar spreekwoordelijk ezeltje (…) weer aanspreekt, en via een andere wending één of ander vervolg aan de verhalen breidt. Ik ben in ieder geval altijd een grotere fan geweest van de boeken dan van de films, omdat boeken natuurlijk voor een deel op je eigen verbeelding steunen. Volgend jaar zou de film “Harry Potter and the Half-Blood prince” in de bioscopen verwacht worden, maar voor de opnames van dit laatste deel zal men zich dan toch mogen gaan haasten, vooraleer Daniel Radcliffe nog een paar keer bloot over een podium gaat hossen, en zijn geloofwaardigheid als de brave tovenaar helemaal verliest.

Afgelopen vrijdagavond waren we met enkele collega's uitgenodigd bij een ex-collega die een appartement in Nieuwpoort heeft gekocht, voor een echte ladies' night. Kortom, een avondje eten, drinken en kletsen, gevolgd door een sleep-in en een strandwandeling na de brunch.

De avond is vrij rustig verlopen en geëindigd (om 2 uur 's nachts), na een etentje in een plaatselijke brasserie, waarbij iedereen de lang verhoopte mosselen waarop we met z'n allen al een week verlekkerd zaten, aan onze neus zagen voorbij gaan, omdat bij stom toeval het gereserveerde restaurant zowat het enige op de hele zeedijk was waar geen mosselen op de kaart stonden. Maar goed, de uitgebreide brunch die Britt ons voorzette maakte dan weer veel goed, evenals de mooie strandwandeling.

Voor mij was het bezoek aan Nieuwpoort het eerste in zo'n 26 jaar, na het eerste historische sportkamp van mijn basketbalclub, die toen nog BBC Duvel heette. Historisch in die zin dat het enerzijds voor mij als 10-jarige destijds de eerste meerdaagse vakantie zonder mama en papa was, en anderzijds omdat de oudere jeugd (waaronder mijn 18-jarige zus) bij dit eerste sportkamp van de club nog volledig carte blanche scheen te hebben, wat tot velerlei nachtelijke avonturen leidde (vandaar dat het algauw "historisch" werd, door de verhalen die er daarna uit volgden, en de restricties die er logischerwijze op volgden bij volgende sportkampen). Voor dat sportkamp verbleven we destijds in het mooie gebouw van wat toen "Kindervreugde" heette, een traditioneel kustgebouw in Anglo-Normanische stijl, zoals men die nu enkel nog terugvindt in steden als Le Touquet, Dinard of, dichter bij huis, De Haan.

Bij mijn terugkeer 26 jaar later, bleek tot mijn grote plezier dat het gebouw, dat gelukkig was geklasseerd als cultuurpatrimonium, nog niet ten prooi was gevallen aan de sloop- en bouwlust die aan de kust heerst, waarbij originele en esthetisch verantwoorde gebouwen plaats moeten maken voor monotone mastodonten, met als doel er zoveel mogelijk bezoekers in te proppen op dezelfde oppervlakte, en er dus ook zoveel mogelijk geld aan te verdienen. Iets wat trouwens, wanneer je met de boot van Engeland naar Calais vaart, het lelijke beeld doet ontstaan van de "muur" van gebouwen die start waar de Franse grens eindigt, en doorloopt tot de Nederlandse grens.

Wel integendeel, het gebouw (waarbij jammer genoeg toch een nieuwe vleugel werd neergepoot) schijnt een tweede jeugd te beleven onder de naam De Barkentijn, en doet nog steeds dienst als onthaalcentrum voor allerhande groepen. Als iemand ooit een verblijf zoekt voor een sportkamp of andere een groepsvakantie aan zee, dan is dit gebouw zeker een aanrader, al was het maar om het mooie en historische kader waarin je verblijft.

Nieuwpoort verraste overigens ook zeer aangenaam, omdat het niet de grote volkstoeloop kent zoals de gebruikelijke trekpleisters Knokke, Oostende, Blankenberge enz., maar integendeel nog zeer rustig is, en dat voor een zaterdag in de maand augustus, in een week met een feestdag. De stad kent een groot aantal mooie winkels en boetieks, en als je op de brede dijk loopt zie je nog echt een strook duingrond, die elders vaak al lang is verdwenen. Bovendien wordt de stad geflankeerd door een zeer mooie jachthaven met vaargeul, en op de dijk prijkt een aardig kunstwerkje van Jan Fabre, waardoor ze van alles een beetje heeft.

Ik denk dat ik zeker nog wel eens een keertje terugkeer naar Nieuwpoort, vooral ook omdat er nog heel wat te zien is. Maar de volgende keer eet ik dan wel mosselen...

Een blog opstarten

In navolging van zowat half Vlaanderen, en met de overtuiging dat ik wellicht niet zoveel te vertellen, maar dan toch minstens een pak meer schrijverstalent heb dan de doorsnee blogger, heb ik ook maar besloten om een blog te starten. Een mens moet iets doen om een dood moment op te vullen waarop je geen boek kan lezen, en zelf oeverloos het net afschuimen werkt ook vrij afstompend. Te veel informatie kan immers ook vermoeiend zijn.

Niet dat ik een dagboek wil maken, want zo boeiend is mijn dagdagelijks wedervaren op kantoor nu ook weer niet. En Jan-met-de-pet-op heeft trouwens ook geen boodschap aan mijn dagelijkse tijdverdrijf. En ik heb ook geen huis te verbouwen, waarvan ik dan tot in den treure elke steentje dat wordt verlegd ga beschrijven op deze blog. (Mijn huis zou hier en daar wel wat verbouwing kunnen gebruiken, doch dit geheel terzijde.)

Nee, met de komst van ene Ph.D. uit L. heeft mijn leven nu plots, tegen alle verwachtingen in, een vrij drastische wending gekregen, en is het zicht op heel wat dingen compleet veranderd, zoals om te beginnen al mijn dagelijkse beslommeringen, mijn verwachtingen, mijn visie op wat komt en mijn vrijetijdsbesteding.

Laten we beginnen met de dagelijkse beslommeringen: zoals het cliché luidt "maken vele handen het werk licht", "is gedeelde vreugd dubbele vreugd", "gedeelde smart, halve smart" en noem maar op. Als je van een vrij lang single bestaan plots weer wordt gekatapulteerd in wat kan beschouwd worden als een ernstige relatie, kijk je plots heel anders tegen de zaken aan, en worden dagelijkse kwaaltjes en probleempjes meteen een pak minder, omdat er altijd wel iemand is met wie je ze kan delen en die eventueel een heel eenvoudige oplossing kan aanreiken.

Ook mijn vrijetijdsbesteding... Behalve het feit dat ik nu mijn dagen moet verdelen tussen twee steden die toch wel een 40-tal kilometer uit elkaar liggen, met als overbrugging de Brusselse ring tijdens de spitsuren, is dus ook mijn 27-jarige basketloopbaan aan herinzicht toe (dat, en natuurlijk ook het feit dat je als 36-jarige niet meer zo vlot met twintigers over het basketbalveld dartelt). Vandaar dat ik vanaf het komend seizoen ook weer terug in provinciale ga spelen, bij de derde ploeg van mijn club Dames Basket Willebroek.

En dan is er natuurlijk het toekomstvooruitzicht. Maar wat dat brengt, weet natuurlijk niemand, ook al heb je dan bepaalde verwachtingen. Maar wat het ook brengt, je zal het in ieder geval kunnen lezen op deze blog, waar ik op tijd en stond een beschrijving zal geven van... a day in the life.

Testing testing one two...